A por el próximo!!

Για να μπω λίγο στο πνεύμα κι εγώ, αν και με καθυστέρηση ;)

Αν με ρωτήσετε αν η Ελλάδα αγωνίστηκε ποτέ για το Παγκόσμιο θα αλλάξω διακριτικά θέμα συζήτησης γιατί δεν έχω την παραμικρότερη ιδέα. Θα μπορούσα κάλλιστα να το ψάξω τώρα λίγο στο internet μιας και είμαι συνδεδεμένη και το θυμήθηκα, αλλά απλά δεν βλέπω τον λόγο. Εξάλλου κάποιος από εσάς πιθανότατα θα με ενημερώσει διαβάζοντας αυτό το ποστ. χεχε! Σε περίπτωση που κάποιος όντως φιλοτιμηθεί να ξεστραβώσει εμένα την άσχετη, παρακαλώ ενημερώστε με και για κάποιο μη κάφρικο σύνθημα που τραγουδάμε για την εθνική μας γιατί το μόνο που ξέρω είναι αυτο του 2004.

'Οπως καταλάβατε δεν είμαι άτομο που θα παθιαστεί με τέτοιου είδους διοργανώσεις. Όχι επειδή είμαι γυναίκα. Όλες γουστάρουμε να βλέπουμε άντρες να ιδρώνουν τρέχοντας πάνω κάτω με κοντά σορτσάκια. Δεν θα πιστέψω όποια πει το αντίθετο. Παρεπιπτόντως... Δαγκωτό στον Cannavaro! (αμυντικός στην εθνική Ιταλίας) Εννοείται βέβαια ότι το καταχάρηκα όταν πήραμε το ευρωπαϊκό ή όταν διάβασα στον Cafe Greco για τον Βρύζα που ανέβασε το Τορίνο στην Α κατηγορία, κυρίως επειδή την είπα στην Ιταλίδα συγκάτοικο. χιχι!

Εννοείται λοιπόν πως όταν χτες η Ισπανία αποκλείστηκε δεν μπορούσα να καταλάβω αυτές τις φάτσες που ήταν έτοιμες να γεμίσουν δάκρυα. Εδώ δεν στεναχωριούνται για άλλα πραγματικά προβλήματα. Θα μου λείψει όμως η διαφήμιση (κι ας είναι της Coca Cola) γιατί ήταν απλά εκπληκτική. Απολαύστε την! Μη μου στεναχωριέστε καλά μου Ισπανάκια... Πάλι καλά που φτάσατε μέχρι εδώ να λέτε έτσι που παίζατε κάποιες στιγμές! lol

Πάω τώρα να απολαύσω κι εγώ το ρεπό μου - από το mundial - γιατί καλή η πολυεθνικότητα που επικρατεί στο διαμέρισμά μου, αλλά δεν ξέρω για ποιον να πρωτοφωνάξω φέτος αφού σχεδόν όλοι συμμετέχουν (Σουηδία, Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία, Αργεντινή) εκτός από εμάς ;)

San Antoni

Ταξιδεύοντας και γνωρίζοντας κάθε μέρα περισσότερο τον κόσμο της Ισπανίας, κατάφερα να την αποκρυπτογραφήσω και να την απομυθοποιήσω λίγο. Πράγμα δύσκολο, αφού όλοι έχουμε πάντα τις στερεότυπες ιδέες και εικόνες μας, θετικές ή αρνητικές. Μετά από αυτούς τους μήνες που έζησα εδώ όμως, άλλοτε νευριάζοντας μαζί τους κι άλλοτε μένοντας απλά γοητευμένη, κατέληξα σε ένα μάλλον απογοητευτικό συμπέρασμα. Δεν είναι πως μου φαίνεται τόσο έντονο, ούτε πως είχα πριν μεγάλες προσδοκίες. Εξάλλου, οι λιγοστοί με τους οποίους το συζήτησα -Ισπανοί και μη- δεν συμφώνησαν μαζί μου, αν και μου έδωσαν ένα κάποιο δίκιο. Επιπλέον, μπορώ να κατανοήσω και να "δικαιολογήσω" μέχρι ενός σημείου τις νοοτροπίες και καταστάσεις που με οδήγησαν σε αυτές τις σκέψεις. Εννοείται μάλιστα πως δεν θα μπορούσαν να μου ταιριάξουν απόλυτα, αφού προέρχομαι από διαφορετική κουλτούρα όσο κι αν έχουμε μια κοινή μεσογειακή γραμμή. Ήρθε όμως σε αντίθεση με την ιδέα που είχα σχηματισμένη στο μυαλό μου και κατέστρεψε ένα μέρος της γοητείας που μου ασκεί η χώρα και αυτό που αντιπροσωπεύει για εμένα.
Το νέο χαρακτηριστικό που πρόστεσα στη λίστα των Ισπανών είναι ένα καθόλου γοητευτικό επίθετο: επιφανειακοί. Δεν το αποδίδω σε όλους -θα ήταν λάθος από την πλευρά μου- αλλά δυστυχώς σε ένα σημαντικό ποσοστό. Ιδίως επειδή το συνάντησα πολύ σε κόσμο της γενιάς μου και λίγο μεγαλύτερο. Συχνά μου δίνουν την εντύπωση ατόμων του "φαίνεσται", με πολύ μικρή δόση του "αισθάνεσται" και του "συνειδητοποιείν". Με επιπολαιότητα αντιμετωπίζουν καταστάσεις, για τα μάτια του κόσμου "επαναστατούν", στην επιφάνεια του μυαλού και των συναισθημάτων τους παραμένουν όταν επιλέγουν την ζωή τους και όταν διασκεδάζουνε. Το άλλο άκρο από αυτό που φανταζόμουνα.

Μεταξύ πίκρας και θαυμασμού πάντως, πρέπει να τους παραδεχτώ κάτι. Όταν πρόκειται για διασκέδαση, μπορούν να οργανώσουν από το πιο μικρό και ασήμαντο γεγονός την πιο καταπληκτική fiesta! Viva San Antoni και η πρώτη μου συναυλία των Boikot ;)

Paint it ice!!

... μέχρι να έρθει ο Lorenzo και να αποκαλύψει τα χρώματα ψυχή μου

WARNING! Your brain is about to explode..!

Σε μια στιγμή έγιναν όλα. Σε μια στιγμή έδωσα το αποχαιρετιστήριο φιλί. Σε μια στιγμή απογειώθηκε και προσγειώθηκε το αεροπλάνο. Ένα δευτερόλεπτο πέρασε από τον Αύγουστο. Ένα δευτερόλεπτο γεμάτο γνωριμίες, αγωνία, νοσταλγία, τσακωμούς, μεθυσμένες αγκαλιές, ταξίδια, θάλασσα, βροχή, βεγγαλικά, χαμόγελα, φιλίες, μελωδικές εικόνες.

Μια μηδαμινή στιγμή πέρασε και από την τελευταία φορά που πότισα με τις σκέψεις μου αυτόν τον χώρο. Ένα απειροελάχιστο κομμάτι χρόνου, που χώρεσε μέσα του μια θάλασσα από στιγμές. Με τρελά ξενύχτια στην feria de Sevilla, φανταστικές βουτιές στον Guadalquivir, μουσικά festival, αποτυχημένα πάρτυ, δείπνα σε ταράτσες, ιστορικούς καβγάδες μεταξύ συγκατοίκων και θάλασσα, θάλασσα, θάλασσα.

Και όσο εγώ ζω στην δική μου διάσταση, στην Ελλάδα σχεδιάζουν απρόσμενες τεχνολογικές εξελίξεις (να το δω και να μην το χωράει το δύσπιστο μυαλουδάκι μου), το Παρίσι ετοιμάζεται για δικτατορικά καθεστώτα με τον Λεμουάν στα φόρτε του, το wikipedia μας βάζει στην κορυφή των ρέμπελων σταρχιδιστών, στην Αγγλία οι καθηγητές ανακάλυψαν έναν μοναδικό τρόπο για να σπάσουν τα νεύρα των σπουδαστών (κάνουν απεργία όχι απέχοντας από τα μαθήματα, αλλά αρνούμενοι να καταθέσουν τις βαθμολογίες), στον Κορυδαλλό πλέον οι φυλακισμένοι αντικατέστησαν τον πατροπαράδοτο τρόπο απόδρασης του κουταλιού με τα ενοικιαζόμενα ελικόπτερα και... οι αρσενικές πάπιες είναι το μοναδικό ζώο –εκτός του ανθρώπου- που μπορεί να διαπράξει βιασμό (διατηρώ τις επιφυλάξεις επ'αυτού μέχρι να το διαβάσω κάπου πιο έγκυρα).

Αυτή την περίοδο είμαι πιο χαμένη και πιο προσανατολισμένη από ποτέ. Πιο θλιμμένη και πιο χαρούμενη. Πιο αγχωμένη και πιο σίγουρη πως όλα θα γίνουν ακριβώς όπως μου αξίζει. Δίκοπο μαχαίρι αυτό το «όπως μου αξίζει». Το κεφάλι μου πάει να εκραγεί από τις πληροφορίες που επεξεργάζεται καθημερινά. Κι όμως ένα κρυφό χαμόγελο με συντροφεύει κάθε στιγμή.

Όταν ο χρόνος με πιέζει... Όταν οι απαντήσεις που περιμένω δεν έρχονται... Βάζω Mina. Δεν έχει καμιά σχέση με την διάθεσή μου. Ένα κομμάτι θλιμμένο, μα δυνατό. Και με έναν τρόπο μαγικό με το άκουσμα της πρώτης νότας η αναζήτηση συνεχίζεται δυναμικά.