Hold your breath!

Αγοράζεις ένα αυτοκίνητo. Το πληρώνεις. Πληρώνεις τις πινακίδες για να μπορούν να σε φακελώσουν και να σου γράψουν πιο εύκολα την κλίση όταν θελήσουν. Πληρώνεις τους κλέφτες στην ασφαλιστική για να σε αποζημιώσουν - περίπου - όταν εμφανιστούν οι νομικά επωνομαζόμενοι κλέφτες. Στο τέλος του χρόνου πληρώνεις και την φίλη μας την Εφορία. Γιατί δεν γίνεται ρε φίλε να έχεις αυτοκίνητο όταν τόσοι άνθρωποι πηγαινοέρχονται με το Μετρό και να μην συνεισφέρεις κάτι προς ηθική τους ικανοποίηση.

Χτίζεις ένα σπίτι. Αν είσαι τυχερός έχει ξεμείνει κάποιο οικοπεδάκι κληρονομιά από τον προπάππου. Για να γίνει η μεταβίβαση στο όνομά σου θα πληρώσεις. Δεν είναι σαν την εσάρπα που σου άφησε η γιαγιά κρυμμένη στο μπαούλο. Πληρώνεις αρχιτέκτονες, μάστορες, υλικά, αλλά πριν από αυτό τι κάνεις; Πληρώνεις στην κυρία Πολεοδομία ένα "συμβολικό" ποσό για να σου δώσει την άδεια. Τι νόμιζες; Ότι μπορείς να κάνεις το σπιτάκι σου όπως και όπου θέλεις; Και μην ξεχνάς. Στο τέλος του χρόνου - ναι, στο τέλος κάθε χρόνου - έχεις την φίλη μας. Αν έχεις φυτέψει τις γαρδένιες που σε συντρόφευαν με την μυρωδιά τους από την παιδική σου ηλικία, αν έχεις παράθυρο με θέα την θάλασσα ή "πάρκινγκ" 2 τετραγωνικών για να δένεις το παπάκι σου, θα δώσεις κάτι παραπάνω. Έτσι είναι όμως. Χαζοί είναι οι υπόλοιποι που πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλά τους κάθε χρόνο σε ενοίκια.

Σε έπνιξαν τα χρέη από όλες αυτές τις αγοραπωλησίες και τα χτισίματα; Βρήκες μια δεύτερη δουλειά για να καταφέρεις να ανταπεξέλθεις; Μην ανησυχείς, γρήγορα θα έρθει η φίλη μας να ζητήσει το ποσοστό της. Γιατί είσαι πλούσιος ρε φίλε. Δεν το ήξερες; Στο λέμε εμείς τώρα. Από την στιγμή που έχεις την πολυτέλεια να έχεις δουλειά πρέπει να πληρώσεις. Για να ζήσουν και οι υπόλοιποι που ψάχνουν αλλά το κράτος - που για όλα φροντίζει - δεν τους βρίσκει. Δεν μπορείς να ζεις εις βάρους του κράτους. Να εκμεταλλεύεσαι τα χωράφια του, το νερό του, τους δρόμους του, τις απίθανες δουλειές με τους καταπληκτικούς μισθούς που προσφέρει. Πώς θα σε βοηθήσει στην δύσκολή σου στιγμή αν δεν του το έχεις δώσει ήδη στο δεκαπλάσιο; Εξάλλου σου κάνει την χάρη να ζεις στα εδάφη του. Γιατί του ανήκουν τα πάντα. Τα έχει κληρονομήσει. Δεν ξέρουμε από πού ή πώς, αλλά εμπιστευόμαστε τον λόγο του. Μην είσαι αχάριστος λοιπόν Τι άλλο θέλεις.;

Οπότε πληρώνεις, πληρώνεις, πληρώνεις. Πληρώνεις για αυτά που δούλεψες, για αυτά που δεν δούλεψες, για ό,τι σου ανήκει και ό,τι είναι κοινό. Πληρώνεις για τη δωρεάν Παιδεία, το δωρεάν Σύστημα Υγείας. Και όταν δεν σου έχει απομείνει τίποτα, μην στεναχωριέσαι πάλι κάτι θα βρεθεί να πληρώσεις.

Να το δείτε, στο τέλος θα μας βάλουν να πληρώνουμε και τον αέρα που αναπνέουμε. Θα μας εμφυτεύσουν έναν μετρητή κι ανάλογα από την ποσότητα και ποιότητα αέρα που αναπνέουμε θα μας έρχεται κάθε τρίμηνο ο λογαριασμός στο σπίτι.
Μακάριοι όσοι μπορούν να κρατούν την αναπνοή τους!

Μικρή ευχή...

Ένα τέλειο σαββατοκύριακο!!

Με μοναδικές εικονές, μουσικές, βουτιές στην θάλασσα, συζητήσεις, τρέλες, βραδινά τραγούδια στην παραλία, τον σκληρό του εγκεφάλου μου να γεμίζει από μικρές στιγμές, γέλια, χορός, το πρόσωπό μου να λάμπει μέσα στο σκοτάδι, η καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή, ο ποπάυ με όλο το σπανάκι του να μοιάζει αδύναμος μπροστά μου.

Το χέρι μου να τρέχει πάνω στο χαρτί, το μυαλό μου να ταξιδεύει, να σκαρφαλώνει σε σύννεφα, να αφήνεται στη θάλασσα, η ενσωματωμένη μου φωτογραφική να μην προλαβαίνει να τραβάει φωτογραφίες, μια ανάλαφρη αίσθηση τελειότητας να με πλημμυρίζει.

Χαμογελάω. Κοιτάζω εκεί που συναντιέται ο ουρανός με την θάλασσα και σκέφτομαι μια άλλη συνάντηση.

Θέλω να αρπαχτώ από ένα πουλί, να πιαστώ γερά στη ράχη του και να ταξιδέψω βόρεια.

Κατεβείτε και πάρτε με μαζί σας!!

Για ένα βλέμμα.. Ένα χάδι..

Και μετά γυρίστε με πίσω..

Στιγμές προσωπικές

Μέρες τώρα το έχω στο μυαλό μου. Δεν ξέρω πώς να το προσεγγίσω. Σαν κομήτης μου αποκαλύφθηκε. Το είχα δει να έρχεται, αλλά δεν μπορούσα να το πιστέψω. Είχα τις αμφιβολίες μου. Κι αυτός αμφιβάλλει. Δεν είναι σίγουρος. Πόσο δύσκολο πρέπει να του είναι.

Με έπιασε τις προάλλες μετά την δουλειά. Στην αρχή μου έκανε κάτι ακατανόητες ερωτήσεις. Μου μιλούσε για τα συμπεράσματα που έχει βγάλει από την συναναστροφή του με ορισμένα άτομα, για το ότι πρέπει να αλλάξει την νοοτροπία του σε κάποια θέματα. Δεν τον καταλάβαινα. Μέχρι που μου έκανε την κρίσιμη ερώτηση: "Θεωρείς πως είμαι ομοφυλόφιλος?"
Με αιφνιδίασε. Πάντα οι σχέσεις μας ήταν μετρίου τύπου. Δεν ανοίγομαι κι εγώ εύκολα. Οπότε υποθέτω ότι κρατάω και τους άλλους σε απόσταση. Δεν ταιριάζει και στον χαρακτήρα του να κάνει τόσο ευθείες ερωτήσεις. Για λίγα δευτερόλεπτα τον κοίταζα χωρίς να μπορώ να του απαντήσω.
Είχε περάσει από το μυαλό μου σαν πιθανότητα. Όχι μόνο σε εμένα. Είχε συζητηθεί στην παρέα. Είναι που είναι τόσο ευαίσθητος. Και έχει έναν περίεργο αέρα κάποιες φορές. Μα αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Έχω φίλους που ο ρομαντισμός τους με κάνει να μοιάζω κυνική και αναίσθητη. Ούτε οι σχέσεις του με τις γυναίκες θα μπορούσαν να μαρτυρήσουν κάτι τέτοιο. Μάλλον θα τον κατέτασσα στην κατηγορία των αντρών που δεν έχουν ερωτευτεί ποτέ και τις θέλουν όλες δικές τους. Θα μπορούσε όμως να είναι bisexual.
Του είπα την αλήθεια. Μάλλον το περίμενε. Τον απογοήτευσα όμως. Φάνηκε στα μάτια του. Είχε μια ελπίδα ότι ίσως το αρνιόμουν. Κρεμάστηκε πάνω μου.
Άρχισε να μου εξιστορεί πώς ξεκίνησαν όλα. Καταστάσεις, σκέψεις, αμφιβολίες. Μου άνοιξε την καρδιά του και δεν μου έκρυψε τίποτα. Μου εκμυστηρεύτηκε κάθε φόβο που είχε θάψει μέσα του. Μου μιλούσε και έτρεμε. Και συνέχεια με ρωτούσε. Τι πιστεύω εγώ, πώς θα αντιδρούσα αν μου έλεγε το ίδιο ο φίλος μου, το παιδί μου. Σε κάθε μου λέξη με κοιτούσε βαθειά μέσα στα μάτια να βρει την αλήθεια μου. Σε κάθε του λέξη έβλεπα φόβο. Φόβο, άρνηση, ανασφάλεια, αγωνία.
Μου μιλούσε και το μυαλό μου έτρεχε. Η σκέψη μου πήγαινε σε όλες εκείνες τις στιγμές που "κοροϊδεύαμε" την κατάσταση με τους υπόλοιπους. Θυμήθηκα όλα τα σχόλια που με είχαν κάνει να γελάσω τόσες φορές. Ντράπηκα. Ντράπηκα που μπόρεσα να γίνω τόσο μικρή, που άφησα το μυαλό μου να μπλεχτεί σε στερεότυπα και δεν άφησα ούτε στιγμή την σκέψη μου να πάει παραπέρα και να αναλογιστώ και την δική του θέση. Τα έβαζα με την Εκκλησία, την στενόμυαλη και ρατσιστική κοινωνία που δεν μπορεί να δεχτεί την διαφορετικότητα, αλλά έστω και άθελά μου, έστω και αστειευόμενη είχα βάλει κι εγώ ένα πετραδάκι για να την διατηρήσω απάνθρωπη.
Άκουσα κάθε του ανησυχία. Έχει ξεπεράσει τα όρια της απελπισίας. Δεν ξέρει πού βρίσκεται, ποιος είναι. Θεωρεί τον εαυτό του άρρωστο. Παλεύει εναντίον του. Οι σκέψεις του είναι μαύρες και με φοβίζουν. Δεν μπορεί να αποδεχτεί τον εαυτό του. Δεν το θέλει. Ζητάει βοήθεια. Αλλά τη βοήθεια που ζητάει μπορεί να του την προσφέρει μόνο ο ίδιος. Την απάντηση την έχει αυτός. Αυτό τον βαραίνει.
Του έκανα μια αγκαλιά και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.

Κεραυνός

Τι απίστευτα έντονες που είναι οι τελευταίες μέρες. Ό,τι γίνεται, γίνεται σε υπερβολή.

Είναι από τις λίγες φορές που πατάω γερά στα πόδια μου.

Πόσο με πονάει που βλέπω γύρω μου ανθρώπους να γκρεμίζονται.


("Διπλός Κεραυνός" του Βαγγέλη Μακρυγιάννη)

Θάλασσα!!!!

Χτες εδώ στο βόρειο ημισφαίριο μπήκε επίσημα η Άνοιξη.
Σήμερα για εμάς ξεκίνησε το καλοκαίρι! Πρώτη μέρα στην παραλία. Δεν βουτήξαμε, αν και το αποπειραθήκαμε. Αλλά λιώσαμε στον ήλιο παίζοντας βόλλεϋ! Και χαίρομαι σαν τον βλάκα! Έκανα την φωτοσύνθεσή μου και άνθισα!

Τι όμορφη που είναι η ζωή..!!

Dia de suerte

Τι περίεργη μέρα!
Αισθάνθηκα λίγο χαζή, αλλά το έκανα. Χάρισα ευχές σε όλα τα πρόσωπα που αγαπάω και νοιάζομαι. Ευχές που πιστεύω πως θα μπορούσαν να είχαν κάνει και οι ίδιοι. Ευχές που θα ζωγράφιζαν ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη τους. Είμαι πεπεισμένη πως ήταν η τυχερή μου μέρα. Το ένιωσα από το πρωί. Σκεφτόμουν κάτι και μετά από λίγο γινόταν. Με έναν συνδυασμό που κατέρριπτε τον νόμο των πιθανοτήτων. Μέχρι που το πίστεψα! Ήταν μια μέρα μαγική. Το μοιράστηκα λοιπόν. Και για μένα κράτησα μονάχα μία ευχή. Την πιο μικρή, μα πιο σημαντική από όλες. Να μην χάσω το χαμόγελο που έχω τις τελευταίες μέρες.
Αισθάνθηκα λίγο χαζή, αλλά λειτούργησε. Το χαμόγελό μου έγινε ακόμα πιο φωτεινό. Μακάρι να κρατήσει. Κάνε να κρατήσει! Πού να παραγγείλω λίγη νεραϊδόσκονη για τις δύσκολες στιγμές?

Περί έρωτα

Όταν είμαστε ερωτευμένοι ο εγκέφαλός μας εκκρίνει κάποιες χημικές ουσίες. Δυστυχώς, όσο κι αν απολάμβανα την ώρα της χημείας στο σχολείο, παρέμεινα σκράπας σε αυτόν τον τομέα και δεν ξέρω πώς ονομάζονται, λειτουργούν και τα σχετικά. Υπάρχουν όμως. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω μέσα στην άγνοιά μου. Την στιγμή που ερωτευόμαστε λοιπόν, αρχίζουν να κάνουν τα χημικά τους μαγικά και μας χαρίζουν ευεξία, καλή διάθεση και ένα απίστευτο χαμόγελο που δεν φεύγει με τίποτα από τα χείλη μας. Τις προάλλες ένας πολύ κακός μου φίλος (για τα νέα που μου μετέφερε) με ενημέρωσε ότι σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες αυτό το χαμόγελο σταματάει μετά από ένα χρόνο. Οι χημικές ουσίες του έρωτα εξασθενούν σιγά σιγά μέχρι που τελικά εξαφανίζονται και μένουμε με την συνήθεια και όποια αισθήματα τρέφουμε για το άλλο πρόσωπο.
Ενίσταμαι!! Δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό. Μου γκρεμίζει κάθε όνειρο και ρομαντική ιδέα που έχω στο μυαλουδάκι μου. Επιπλέον, δεν έχει νόημα. Τόσα ζευγάρια που μοιράζονται μια ζωή ευτυχισμένα, ζουν σε μια ψευδαίσθηση ή μας λένε ψέματα?
Μόλις μου το είπε άρχισα να ψάχνω πληροφορίες στο internet. Κι αυτός σκράπας είναι στην χημεία. Δεν μπορούσα να τον εμπιστευτώ για κάτι τόσο σημαντικό. Έψαξα σε google, wikipedia, κάτι ξεχασμένες σελίδες ανθρωπολογίας και βιολογίας που ανακάλυψα, αλλά η απορία μου δεν απαντήθηκε ούτε στο ελάχιστο. Σκέτη απογοήτευση. Θα συνεχίσω την έρευνα όμως, δεν εγκαταλείπω τόσο εύκολα. Να ξέρω τι λένε και οι επιστήμονες. Αν και δεν ξέρω αν θα τους πιστέψω στο τέλος. Πώς μπορούν να βάλουν κάτω από το μικροσκόπιο την μαγεία?
Παραμένω στις ιδέες μου λοιπόν. Εξάλλου έχω πρόσφατη απόδειξη ότι δεν ισχύει αυτή η χυδαιότητα. Στο σύντομο ταξιδάκι μου στην Ελλάδα αντίκρισα κάτι εκπληκτικό. Τους γονείς μου πιο ερωτευμένους από ποτέ! Πάντα ήξερα ότι αγαπιούνται τρελά. Με έναν παραμυθένιο τρόπο. Παρά τα προβλήματα, τις αντιξοότητες, την ρουτίνα, ακόμα όταν ήταν τσακωμένοι και δεν μιλούσαν για ώρες μεταξύ τους, αν με ρωτούσε κάποιος δεν θα μπορούσα να σκεφτώ δυο ανθρώπους που να αγαπιούνται πιο πολύ. Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου όμως ότι ήταν ακόμα ερωτευμένοι. Ίσως επειδή τους βίωνα διαφορετικά. Τώρα πήγα Ελλάδα και -πέρα από ό,τι αφορά το δωμάτιο και τους φίλους μου- εισέβαλα στον δικό τους κόσμο. Τριγύρισα μαζί τους, στα δικά τους λημέρια, όχι στα γνωστά οικογενειακά και τους είδα να χαμογελάνε και να κρατιούνται χέρι χέρι. Τι είπατε τρελοί επιστήμονες? Μετά από ένα χρόνο ξεθωριάζει το ροζ συννεφάκι? Χαχα! Γελάω με υπερηφάνια στα μούτρα σας, γιατί οι δικοί μου γονείς σας ξεμπρόστιασαν. Έκλεισαν 30 χρόνια γάμου, 34 γνωριμίας και συνεχίζουν να κάνουν βόλτες και καβγαδάκια σαν ερωτευμένο ζευγαράκι.
Σαν ετοιμοπόλεμο κορίτσι που θέλω να είμαι όμως, ήδη επεξεργάζομαι ένα δυο τρόπους σε περίπτωση που οι κακοί επιστήμονες έχουν στο ελάχιστο δίκιο. Μπορεί να μην έχουμε όλοι την τύχη να μας αγγίξει η καλή νεράιδα με το ραβδάκι της. Κι επειδή προσωπικά βαριέμαι σχετικά εύκολα πρέπει να εφοδιαστώ με ματζούνια και αντίδοτα για την χειρότερη των περιπτώσεων.

Ξέρεις εσύ...

Κάποιοι άνθρωποι είναι παντός καιρού. Σε καλοκαιρία, άπνια ή φουρτούνα στέκονται δίπλα μου. Άλλοτε μοιράζονται τις τρέλες μου κι άλλοτε με στηρίζουν. Πάντα όμως μου χαρίζουν την αγάπη τους.

Την πιο τρυφερή μου αγκαλιά!