Sunday, 19 March 2006

Περί έρωτα

Όταν είμαστε ερωτευμένοι ο εγκέφαλός μας εκκρίνει κάποιες χημικές ουσίες. Δυστυχώς, όσο κι αν απολάμβανα την ώρα της χημείας στο σχολείο, παρέμεινα σκράπας σε αυτόν τον τομέα και δεν ξέρω πώς ονομάζονται, λειτουργούν και τα σχετικά. Υπάρχουν όμως. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω μέσα στην άγνοιά μου. Την στιγμή που ερωτευόμαστε λοιπόν, αρχίζουν να κάνουν τα χημικά τους μαγικά και μας χαρίζουν ευεξία, καλή διάθεση και ένα απίστευτο χαμόγελο που δεν φεύγει με τίποτα από τα χείλη μας. Τις προάλλες ένας πολύ κακός μου φίλος (για τα νέα που μου μετέφερε) με ενημέρωσε ότι σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες αυτό το χαμόγελο σταματάει μετά από ένα χρόνο. Οι χημικές ουσίες του έρωτα εξασθενούν σιγά σιγά μέχρι που τελικά εξαφανίζονται και μένουμε με την συνήθεια και όποια αισθήματα τρέφουμε για το άλλο πρόσωπο.
Ενίσταμαι!! Δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό. Μου γκρεμίζει κάθε όνειρο και ρομαντική ιδέα που έχω στο μυαλουδάκι μου. Επιπλέον, δεν έχει νόημα. Τόσα ζευγάρια που μοιράζονται μια ζωή ευτυχισμένα, ζουν σε μια ψευδαίσθηση ή μας λένε ψέματα?
Μόλις μου το είπε άρχισα να ψάχνω πληροφορίες στο internet. Κι αυτός σκράπας είναι στην χημεία. Δεν μπορούσα να τον εμπιστευτώ για κάτι τόσο σημαντικό. Έψαξα σε google, wikipedia, κάτι ξεχασμένες σελίδες ανθρωπολογίας και βιολογίας που ανακάλυψα, αλλά η απορία μου δεν απαντήθηκε ούτε στο ελάχιστο. Σκέτη απογοήτευση. Θα συνεχίσω την έρευνα όμως, δεν εγκαταλείπω τόσο εύκολα. Να ξέρω τι λένε και οι επιστήμονες. Αν και δεν ξέρω αν θα τους πιστέψω στο τέλος. Πώς μπορούν να βάλουν κάτω από το μικροσκόπιο την μαγεία?
Παραμένω στις ιδέες μου λοιπόν. Εξάλλου έχω πρόσφατη απόδειξη ότι δεν ισχύει αυτή η χυδαιότητα. Στο σύντομο ταξιδάκι μου στην Ελλάδα αντίκρισα κάτι εκπληκτικό. Τους γονείς μου πιο ερωτευμένους από ποτέ! Πάντα ήξερα ότι αγαπιούνται τρελά. Με έναν παραμυθένιο τρόπο. Παρά τα προβλήματα, τις αντιξοότητες, την ρουτίνα, ακόμα όταν ήταν τσακωμένοι και δεν μιλούσαν για ώρες μεταξύ τους, αν με ρωτούσε κάποιος δεν θα μπορούσα να σκεφτώ δυο ανθρώπους που να αγαπιούνται πιο πολύ. Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου όμως ότι ήταν ακόμα ερωτευμένοι. Ίσως επειδή τους βίωνα διαφορετικά. Τώρα πήγα Ελλάδα και -πέρα από ό,τι αφορά το δωμάτιο και τους φίλους μου- εισέβαλα στον δικό τους κόσμο. Τριγύρισα μαζί τους, στα δικά τους λημέρια, όχι στα γνωστά οικογενειακά και τους είδα να χαμογελάνε και να κρατιούνται χέρι χέρι. Τι είπατε τρελοί επιστήμονες? Μετά από ένα χρόνο ξεθωριάζει το ροζ συννεφάκι? Χαχα! Γελάω με υπερηφάνια στα μούτρα σας, γιατί οι δικοί μου γονείς σας ξεμπρόστιασαν. Έκλεισαν 30 χρόνια γάμου, 34 γνωριμίας και συνεχίζουν να κάνουν βόλτες και καβγαδάκια σαν ερωτευμένο ζευγαράκι.
Σαν ετοιμοπόλεμο κορίτσι που θέλω να είμαι όμως, ήδη επεξεργάζομαι ένα δυο τρόπους σε περίπτωση που οι κακοί επιστήμονες έχουν στο ελάχιστο δίκιο. Μπορεί να μην έχουμε όλοι την τύχη να μας αγγίξει η καλή νεράιδα με το ραβδάκι της. Κι επειδή προσωπικά βαριέμαι σχετικά εύκολα πρέπει να εφοδιαστώ με ματζούνια και αντίδοτα για την χειρότερη των περιπτώσεων.

No comments: