Monday 2 February 2009


Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι


Τα θέλω μας αλλάζουν

Τόσο αμείλικτα

Tόσο εγωιστικά


12 comments:

ο αποτέτοιος said...

μα οι άνθρωποι είναι τα θέλω τους!

Juanita La Quejica said...

Δεν είμαι σίγουρη ότι αλλάζουν τα θέλω μας. Ισως προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες, αλλά οι βασικές κατευθύνσεις χαράζονται από νεαρή ηλικία...
Καλημέρα! Χιόνια;

tovenito said...

δεν χρειάζεται να αλλάζουν κιόλας οι άνθρωποι, έτσι δεν είναι; πρέπει να αποδέχεσαι και να αγαπάς (ή όχι) τον άλλον για αυτό που είναι.

Σικελια said...

Αποτέτοιε, δεν πιστεύω πως γεννιόμαστε tabula rasa. Τα θέλω μας είναι μόνο ένα μέρος του ποιοι είμαστε.

Juanita μου, πολύ χιόνι και χαίρομαι σαν μικρό παιδί ;)
Βλέπω τα θέλω μας σαν έναν περιπατητή. Σε κάθε βήμα προσθέτει νέες εικόνες στο σάκο που κουβαλάει στην πλάτη του και έχει πάντα την επιλογή να αλλάξει προορισμό.

Μα δεν θέλω να αλλάζουν tovene! Μακάρι καμιά φορά να μην ερχόταν ποτέ αυτή η αλλαγή κατεύθυνσης. Μπορεί να σε αφήσει να αναζητείς τις σταθερές σου σε ανεπιθύμητο τόπο.

hopkins said...

Δε συμφωνώ ότι δεν αλλάζουν οι άνθρωποι. Έχω δει άλλους να γίνονται καλύτεροι και άλλους χειρότεροι. Πάντως έχεις δίκιο ότι τα θέλω αλλάζουν πιο εγωιστικά. Αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Αλλάζουν οι άνθρωποι. Πρέπει να αλλάζουν. Όχι σε τραγικό βαθμό. Οφείλουμε να εξελισσόμαστε!

Σικελια said...

Μεγάλο θέμα αυτό hopkins και προσπάθησα άγαρμπα να το στριμώξω σε τέσσερις γραμμές. Ας πούμε ότι αυτήν τη φορά το είδα από την πλευρά εκείνου που έμεινε πίσω ή από την πλευρά εκείνου που είναι ένοχος για την εγωιστική αλλαγή. Γιατί εννοείται πως είμαστε ικανοί για μικρές διαφοροποιήσεις, αν και απαιτούν πολύ κόπο και υπομονή. Και εννοείται πως η εξέλιξη είναι ο τελικός στόχος. Κι ας τον χάνουμε συνήθως στην πορεία.

Anonymous said...

Η πορεία προς το μεγάλωμα συνήθως εγκυμονεί κινδύνους. Τέτοιοι είναι οι συμπεριφορές των γονιών που για χρόνια προσπαθούμε να απαλλαγούμε από αυτές. Είναι λίγο θλιβερό να βλέπεις τις σκίες της οικογένειας πίσω από την κουρτίνα της παράστασης του κάθενα μας νεανία να λειτουργούν σαν κλωστές μαριονέττας.

Σικελια said...

Μάνο διαβάζω ξανά και ξανά μια το σχόλιο σου και μια το κείμενό μου για να βρω το σημείο σύνδεσης. Μα, αν και αδυνατώ να κατανοήσω τον συνειρμό σου, χαίρομαι που τον κατέθεσες εδώ.
Πιστεύεις πως μπορούμε να ξεφύγουμε από το υποσυνείδητο "άγγιγμα" των γονιών μας; Νομίζω πως είτε ακολουθήσουμε το μοτίβο τους είτε αντιδιαμετρική πορεία η σκιά τους θα είναι πάντα κομμάτι μας.

Anonymous said...

Η αλήθεια είναι πως η σύνδεση δεν ήταν και πολύ ξεκάθαρη. Για να δούμε τώρα αν θα το πετύχω:

"Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν", λες, "τα θέλω μας αλλάζουν". Και στα "θέλω μας" είναι που κολάει το σχόλιο για την σκιά της οικόγενειας. Γιατί, όσο μεγαλώνουμε αντί να γινόμαστε πιο αυθεντικοί - όπως όταν είμαστε στην παιδική / εφηβική ηλικία - μετατρεπόμαστε σε κοινωνικά συμβατούς υπολογιστές εκτελώντας διαταγές προερχόμενες από το γενεαλογικό μας δέντρο ..

Ελπίζω να κάνει λίγο περισσότερο νόημα αυτό .. Πάντα βέβαια, μπορώ να ξαναπροσπαθήσω :)

Σικελια said...

χαχαχα! Ok, κάπως καλύτερα για το αργόστροφο μυαλό μου ;)

Ακόμα δεν έχω νιώσει την επιρροή τους στα θέλω μου. Νομίζω... Και δεν το είχα σκεφτεί ποτέ για να είμαι ειλικρινής. Μάλλον επειδή με θεωρώ τυχερή σε αυτό. Πάντα τους έβλεπα λίγο ασυμβίβαστους τους δικούς μου. Τονίζω, στα δικά μου μάτια φαίνονται έτσι.

Χμ... Πολλές σκέψεις...

τέλσον said...

στα είπα ήδη... μούφα όλα.

Σικελια said...

Αρνούμαι να δεχτώ πως τα πάντα είναι μούφα τελσονάκι. Απλά αρνούμαι! Ελπίζω να μου επιτρέπεις ;)