Παλιά σπίτια είμαστε όλοι. Τα πόδια μας άλλοτε γερά θεμέλια άλλοτε φαγωμένα από τον γέρο χρόνο. Το κορμί μας από πέτρα είτε λάσπη κι άχυρα, σύμφωνα με τους χτίστες που μας έτυχαν και τον διακοσμητή που επιλέξαμε. Τα πρόσωπά μας τοίχοι γεμάτα χαραμάδες και σημάδια από ήλιους, χαμόγελα, πετροπόλεμους και στιγμές βαθύ περισυλλογισμού. Τα μάτια μας φωτεινά ή ομιχλώδη παράθυρα με ίχνη από στάλες βροχής στις γωνίες. Κι η ψυχή μας ζεστή, γαλήνια, βασανισμένη, γεμάτη οίκτο ή οργή ανάλογα με τα άτομα που της κλήρωσαν να ζούνε μέσα.
Παλιά σπίτια είμαστε όλοι. Κι είναι η φλίδα της μπογιάς που ατσούμπαλα ξέφτισε κι η μυρωδιά από καψαλισμένο ψωμί ό,τι με προσκαλεί να μπω μέσα.
2 comments:
Πολλές φορές χαμηλοτάβανα και στενά, μικρά, ζεστά και χαριτωμένα, σαν τις ψυχές μας. Μ' ανησυχεί η νέα αρχιτεκτονική, μοιάζει με την νέα φουρνιά ανθρώπων, όλοι στο ίδιο κόψιμο, πασπαλισμένοι με νεανικά χρώματα, μα τόσο ψυχροί και άδειοι.
καλησπέρα.
Κι εμένα με προβληματίζει η νέα αρχιτεκτονική. Μα μετά θυμάμαι τις δικές μου τάσεις κι ανησυχώ λίγο λιγότερο. Δεν βγήκα τόσο κακή τελικά. Ή τουλάχιστον έτσι μου λέει η μαμά μου ;)
παγωμένα χαμόγελα :)
Post a Comment