Είναι ψυχές που ποτέ τους δεν τέμνονται.

Κι αιμορραγούν οι πλανήτες το θέλω τους.

Κάστρα απόρθητα

Ήταν ένα αγόρι. Και κρατούσε τον ήλιο στα χέρια του. Μα το κορίτσι φορούσε γυαλιά. Γράφανε στίχους στα σοκάκια του μυαλού τους. Ονειρεύονταν την μέρα που θα γίνουν κορδέλα τα λόγια τους και σε σφιχτή αγκαλιά θα ξεκινήσει για νέο ταξίδι.

Πέρασαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Το αγόρι μεγάλωσε. Το κορίτσι δεν έβαλε ξανά γυαλιά. Άρχισαν να γράφουν σε ξένους τοίχους. Να φωτίζει η αύρα τους άλλα σοκάκια.

Μια μέρα το αγόρι και το κορίτσι συναντήθηκαν. Τυχαία. Ακριβώς όπως το είχαν ονειρευτεί. Σκηνή από την αγαπημένη τους noir ταινία. Λέξεις δεν βγήκαν από το στόμα τους. Μα το χαμόγελο ζέστανε την καρδιά τους βαθιά.

(further reading)