Tuesday 7 October 2008

["Σου γράφω πάλι από ανάγκη..."]

Βρέχει. Κι έχει μείνει το παράθυρο επίτηδες ανοιχτό. Να γλυστρήσουν αργά μέσα οι πιο θαρραλέες στάλες. Να εισχωρήσει το κρύο επιθετικό, για να έχω δικαιολογία για αυτό το τρέμουλο. Θα ήθελα να κάνει έξω παγωνιά και να θολώνουν τα τζάμια από την θέρμη μας. Να είχαμε μια καμινάδα που εκπνέει καπνό και να γυρίσουμε το δικό μας ασπρόμαυρο μελό παραμύθι. 
Είναι από ώρα που έπαψαν τα αεροπλάνα να περνάνε. Κόπασε κι ο αέρας. Σταμάτησαν τα φύλλα των δέντρων να ψιθυρίζουν. Ακίνητη σταθερά στο οπτικό μου κάδρο το μωβ δαχτυλίδι τού London's Eye. Επιβάλλεται και με προκαλεί. Να το γυρίσω σαν τροχό της τύχης, να αποκτήσουν για μια στιγμή τα χείλη μου γεύση από μαλλί της γριάς. Και με την γλύκα στο στόμα να αφήσω ατελείωτο ακόμα ένα γράμμα.
Θα σου έγραφα. Θα σου έγραφα και θα άρχιζα με λέξεις που έχουν ξανατραγουδηθεί. Με λέξεις που κάπου στην εφηβεία ίσως να χάρισες και να χάρισα σε κάποιον άλλον. Μα δεν θα σου ζητήσω να κάνεις τίποτα που σε πληγώνει. Ούτε θα σου διηγηθώ τις μικρές παρανοϊκές μου στιγμές. Δεν θα σου μιλήσω για το κενό που νιώθω όταν βγαίνω από το σινεμά. Δεν θα σου περιγράψω τα βράδια που ψάχνω απεγνωσμένα το στέρνο και την μυρωδιά σου για να κουρνιάσω. Και θα αρνηθώ επίμονα πως αποζητώ τους ατελείωτους μονολόγους σου για θέματα που με ενδιέφεραν μόνο επειδή υπερχείλιζες από καύλα.
Θα σου έγραφα. Αν είχα τρόπο να αποτυπώσω το χαμόγελο που μένει χαραγμένο μέσα μου. Αν μπορούσα να με εσωκλείσω. Χωρίς λέξεις, γιατί ήδη έχουμε πει πολλές. Να φτάσω όπου βρίσκεσαι, χωρίς καταπιεστικούς σχεδιασμούς. Να χωθώ στην αγκαλιά σου, η καρδιά μου κόντρα στην δική σου και η μύτη μου να ξαποστάσει στην κούρβα του λαιμού σου. Να εξατμιστούν, για μια στιγμή, η απόσταση και τα δάκρυα που μας χωρίζουν. Να μοιραστώ μαζί σου την αγάπη που μου άφησες συντροφιά. Και να εξαφανιστώ.

4 comments:

Anonymous said...

από σοφίτα το έγραφες το κείμενο; Η εικόνα με το London's eye με παρέμπεμψε εκεί. περί το 1800. Ελπίζω να είχες θέρμανση όταν τα έγραφες αυτά.

το μυαλό είναι περίεργο όργανο, ξέρει να κάνει τα χειρότερα καλύτερα, μόνο και μόνο από καύλα.. ;) Το καλύτερο και πιο φαντασμαγορικό κινηματογραφικό μελόδραμα του Χόλυγουντ παίζεται πάντα μέσα στο κεφάλι μας.

Πάρε και ένα γλυκό: "The Merchant of Four Seasons" - Rainer Werner Fassbinder

Σικελια said...

Σε ευχαριστώ για την ταινία Μάνο! Έχω την αίσθηση πως πραγματικά θα την απολαύσω.

Σε σοφίτα, ναι. Πώς το κατάλαβες; :) Η θέρμανση ήταν ανοικτή, το "εσωτερικό" καλοριφέρ ήταν αυτό που με είχε προδώσει.

τέλσον said...

Έρχεται χειμώνας αγαπητή μου και αν εσείς δεν είσθε οργανωμένη, μήπως χρειάζεται να επιστρέψω στα Λονδίνα σας για να σας βάλω σε καμιά τάξη;

Υπόσχομαι κέρασμα καφέ στο Amato με την πρώτη ευκαιρία, ελπίζω το μέρος να σε βρίσκει σύμφωνη.

Σικελια said...

Τέλσον, αν ήθελα να μείνω στην ζέστη γιατί να αφήσω την Βαλένθια και να έρθω στο Λονδίνο; Σκέψου το. Αν εσύ τώρα ψάχνεις δικαιολογία για να επιστρέψεις, κάτι θα κανονίσουμε. χαχαχα!

Όσο για το καφεδάκι... Έλα γρήγορα! Ακόμα δεν έχω πάει στο Amato και χρειάζομαι επειγόντως ένα από αυτά τα τέλεια γλυκά. ;)