Άγρια, πρωτόγνωρα, βασανιστικά. Χωρίς σενάριο. Με εγωισμό και αθωότητα.
Κι ας μην υπάρχεις πια.
Θα είσαι πάντα δικός μου. Θα σου ανήκω πάντα. Για πάντα.
Κι ας σε κάνει μια άλλη τώρα να χαμογελάς. Κι ας μην σου δωθώ ποτέ ξανά. Ποτέ.
Γιατί μοιράστηκα μαζί σου τα όνειρά μου. Για πρώτη φορά.
Και κάποτε η αγάπη μου θα γίνει κουβέντα. Μνήμη γλυκειά. Ζεστό χαμόγελο. Φθινοπωρινή αύρα.
Κάποτε θα σε συναντήσω τυχαία. Θα μου λείψουν τα λόγια. Μα όχι η αγκαλιά.
Να ανατρέξω θέλω στον Αγγελάκα. Μα είναι τόσο δικός σου.
Τίποτα δεν άφησες για εμένα. Τίποτα.
4 comments:
σου άφησε το Ολον - τον ερωτα
τι αλλο ζητας λοιπον;
Μου άφησε το πιο βαρύ φορτίο, την Γνώση πως υπάρχει. Κι ας είναι ήλιος για κάθε μελαγχολία.
"Να ανατρέξω θέλω στον Αγγελάκα. Μα είναι τόσο δικός σου.
Τίποτα δεν άφησες για εμένα. Τίποτα."
εδω ταυτιζομαστε.
ομως εσυ εισαι τυχερη πιο..εχεις κι αυτη την αγκαλια. που θα τη δωσεις..
εγω οχι.πια.οχι
καλησπερες. ομορφο το σπιτι σου :)
Είμαι τυχερή που κάποτε ένιωσα την αγκαλιά. Όλοι όσοι την έχουμε νιώσει. Τις όμορφες στιγμές ωφείλουμε να τις κρατάμε μέσα μας σαν ένα χαμόγελο. Να μην τους ζητάμε τίποτε παραπάνω γιατί μπορεί να φθαρούν. Να είμαστε πάντα ευγνώμονες. Αυτό μαθαίνω σιγά σιγά...
Οι πόρτες μου θα είναι πάντα ανοικτές. Και τα παράθυρα, αν θέλεις να πηδήξεις κλεφτά μέσα ;)
Post a Comment