Monday 14 January 2008

Εις μνήμην

Διαβάζω στίχους του Angel González και ταυτίζομαι. Είναι που μας άφησε αυτό το Σάββατο και τον ξαναθυμήθηκα. Είναι και που δεν μου βγαίνει η ρημάδα η εργασία για την αρχιτεκτονική των Βισιγότθων. Με αγγίζει λίγο πιο πολύ γιατί δεν φοβήθηκε να υψώσει το ανάστημά του, γιατί ανήκει στην ατρόμητη γενιά του '50. Κι όλο επαναστατώ μέσα μου τώρα τελευταία. Τα γκρεμίζω και τα ξαναχτίζω όλα από την αρχή. Μέχρι να βρω το συνολάκι που καλύτερα μου κάθεται.
Παραθέτω τους στίχους λοιπόν. Γιατί δεν θα ησυχάσουν τα δάχτυλά μου αν δεν γράψουν ούτε σήμερα κάτι. Γιατί πρέπει να δικαιολογήσω την απουσία μου. Γιατί τόσες μέρες στριφογυρίζουν λέξεις στο κεφάλι μου που αρνούμαι να εκφράσω. Γιατί επαναστατώ, μα δεν ξέρω πώς να αντισταθώ και να βγω από τον λαβύρινθο που μόνη μου με έβαλα.
Προειδοποιώ: γράφω μόνο τα μέρη που μου αρέσουν. Και η μετάφραση δική σας.


-el otoño se acerca-
se diría que aquí no pasa nada,
pero un silencio súbito ilumina el prodigio:
ha pasado
un ángel
que se llamaba luz, o fuego, o vida,
y lo perdimos para siempre.


-nada es lo mismo-
la lágrima fue dicha
...
no es bueno repetir lo que está dicho
...
nada es lo mismo.
Habrá palabras nuevas para la nueva historia
y es preciso encontrarlas antes de que sea tarde.


-inventario de lugares propicios al amor-
queda quizá el recurso de andar solo,
de vaciar el alma de ternura.


Είναι που μου άφησε μια γεύση γλυκειά,
γεμάτη αγάπη.

6 comments:

Unknown said...

υπέροχο, δεν κατάλαβα λέξη αλλά δεν μπορεί να είναι και αλλιώς, σωστά;;;;;)

Σικελια said...

χαχαχα! εμένα με αγγίζει. από εκεί και πέρα... σηκώνω τους ώμους ψηλά. ;)

Harry said...

Μηχανικοί ψυχοβγάλτες μεταφραστές δεν λειτουργούν σε ποίηση. Όσο ψηλά κι αν φτάσουν οι ώμοι σου:Ρ

Σικελια said...

Τύραννοι αληθινοί αυτοί οι μεταφραστές πραγματικά Harry. Φοβάμαι μόνο μην το βεβηλώσω περισσότερο εγώ. Και θα'θελα να δώσω τόσες εξηγήσεις.
Ένα μικρό απόσπασμα που με αγγίζει ιδιαίτερα:
la lágrima fue dicha / το δάκρυ ειπώθηκε
...
no es bueno repetir lo que está dicho / δεν είναι ωραίο να επαναλαμβάνεται ό,τι έχει ειπωθεί

Anonymous said...

... Στα χαρακώματα του εγκεφάλου οι στρατιώτες της μνήμης οπλισμένοι με δάκρυα υδρογονοβόμβες αμύνονται...

Ο πόλεμος του Αγγελάκα είναι και δικό σου πόλεμος νομίζω. Κι αν είναι τα δάκρυα αλλουνού λυγμός;

Σικελια said...

Αγγελάκας... Είναι πάντα εκεί...

Κάνω γέλιο τον λυγμό του, να γεννηθεί από το δάκρυ μου φιλί...