Monday 19 November 2007

ονειρικό μετά πηξίματος διάλειμμα


μέσα στην πουπουλένια γαλαζότητά του να κρυφτώ
να αγναντεύω τους αετούς να ξεμακραίνουν
να ρίχνω κλεφτές ματιές στο τρέξιμο του χρόνου από κάτω
μέχρι να γυρίσει το βλέμμα του αλλού

για να προλάβω

4 comments:

ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙ said...

Το δικό μου μπλε είναι της θάλασσας. Παίρνει θλίψη ή χαμόγελο απ' την ποσότητα αλατιού που εμπεριέχει. Το δικό μου μπλε ζηλεύει το δικό σου μπλε. Όχι για άλλο, αλλά που μπορεί και βλέπει το δικό μου μπλε από ψηλά.... Το δικό μου μπλε έχει κι ωραιοπάθεια.

Υγ. Ευχαριστώ, όμορφο, γλυκό πλάσμα.

Σικελια said...

πες μου, το αλάτι πάει με τα χαμόγελα? πολύ τα αγαπώ τα αλμυρά φιλιά!


το υστερόγραφο απρόσμενο. έχεις δει σκιουράκι να απορεί? έχω γύρει το κεφάλι μου και το διαβάζω

ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙ said...

Έχω δει τον Τσιπ με μια γλύκα να του καίει το στομάχι, μ' ένα χαμόγελο απροσδιόριστης χαράς. Τον έχω ξαναδεί να γέρνει το κεφάλι μπρος σε ομορφιάς σχήματα της θάλασσας. Ν' απορεί, να γοητεύται, να δείχνει όμορφος, περισσότερο από ποτέ, αντλώντας απ' όσα βλέπει.
Μ' αρέσουν τα σκιουράκια που εκφράζονται με γκριμάτσες, που απορούν ερωτεύσιμα.

Σικελια said...

τώρα για να καταλάβω, με συγκρίνεις με τον Τσιπ; ε, δεν είμαι και τόσο γκαφατζού! μια στάλα λιγότερο ;)