Saturday 16 December 2006

και ύστερα ;

Τα νύχια της μάτωναν τον τοίχο. Μπλε παράθυρα που ξεχάστηκαν και κλειδώθηκαν μέσα. Η μουσική υπόκρουση ήταν δώρο από έναν άγνωστο. Πιο φίλο από την Σκύλα της. Η Χάρυβδη είναι χρόνια που τις είχε εγκαταλείψει. Μόνο το γεράνι την περίμενε ακόμα. Μα κάθε που ξημέρωνε Κυριακή την καταριότανε. Θυμότανε και δάκρυζε.
Κάθε που ξημέρωνε Κυριακή τα μανταρίνια σκαρφάλωναν στα κλαδιά τους. Εκείνη τρεκλίζοντας κατέβαινε την ανηφόρα. Ο αέρας διαπερνούσε τους πόρους της και δεν την άγγιζε. Έτρεμε το βλέμμα της. Ήθελε να την κάψει με το κρύο του. Να λιώσει, να γίνει ένα με αυτόν. Μα το χαμόγελο τον φόβιζε.
Το ταξίδι συνεχίζεται. Προς τα μέσα. Προς τα απύθμενα της επιφάνειας. Κι ο ήλιος δεν δροσίζει πια. Βούτηξε στα κύματα και χάθηκε. Εκείνη τον έψαξε. Μια φορά. Μετά κουράστηκε. Η Σκύλα -σαν καλή γάτα- απαξίωσε. Κούρνιασε στον βράχο της και δεν κοιμήθηκε.
Κάθε που ξημέρωνε Κυριακή όλα ήταν όπως κάθε άλλη μέρα.

6 comments:

Unknown said...

γιατί το χαμόγελο πάντα φοβίζει;;;;

Unknown said...

Καλυτερότερα Χριστούγεννα ;)

Σικελια said...

Πολύχρωμες βεγγαλικές γιορτές :)
Να είμαστε πάντα ευτυχισμένοι!

Anonymous said...

Χρόνια Πολλά, Sikelia :)
Αγάπη, χαρά και υγεία σε σένα και τους δικούς σου.

Σικελια said...

Χρονια πολλά Serenity!!
Να μας συντροφεύουν πάντα γλυκές στιγμές :) Σε ημερες γιορτινές, μα και σε ημερες μουντές η συνηθισμένες

Anonymous said...

Οι αμερικάνοι του είπαν να μπει στο Κουβέιτ. Του πούλησαν όπλα, και μετά πούλησαν όπλα στους εχθρούς του. Πρώτα τον προμήθευσαν με τα απαραίτητα, και μετά τον κρέμασαν για τα εγκλήματά του....

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ'ΧΟΥΝ!!!

Ως πότε θα είμαστε μαριονέττες??

.....