Με ρώτησε προχτές αν είναι ευαίσθητο το δέρμα μου. Τα σημάδια μένουν ανεξίτηλα από τον χρόνο στην επιδερμίδα μου. Μα εγώ τα αγαπάω τα σημάδια μου! Είναι κομμάτι μου. Πώς να τα αρνηθώ?
Μετά το κατάλαβα. Αυτό είναι το αντίτιμο. Χαράζουν την επιφάνεια, αλλά αφήνουν άθικτη την ψυχή μου. Τώρα τα αγαπάω ακόμα πιο πολύ...
Friday, 18 August 2006
heridas
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
Το αυγουστιάτικο φεγγάρι σου
έφερε έμπνευση μάλλον!
Απο πού το βλέπεις;;;
Όσο περισσότερο αγαπάς τα σημάδια σου τόσο πιο ελεύθερη νιώθεις και είσαι...
ΥΓ. Τι όμορφο blog!
Ο ουρανός νομίζω είναι που με ταξιδεύει αυτόν τον καιρό cafegreco. Σαν τον ουρανό της Ισπανίας, τόσο απέραντο, σαγηνευτικό και φιλόξενο, δεν έχω βρει παρά μόνο ένα καλοκαίρι στην Σαμοθράκη. Εκτός κι αν άλλαξε ο τρόπος που βλέπουν τα μάτια μου...
Κάποτε φοβόμουν πως με δεσμεύουν. Μετά βγήκα από το μαύρο κελί.
Σε ευχαριστώ για τα γλυκά σου λόγια Serenity! Ανταποδίδω το χαμόγελο :)
τα σημάδια μάρτυρες
τα σημάδια σύντροφοι
τα σημάδια, εμείς...
τι όμορφο blog!
Μου αρέσει. Λιτό και περιεκτικό. Θα το κρατήσω μέσα μου...
Πόσες ηλιαχτίδες τρύπωσαν σήμερα από το παραθύρι μου! Ευχαριστώ για την εισβολή λύκαινα ;)
Post a Comment