Το όνειρο που σ' έφερε μια μέρα ως εδώ
Σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
Μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
Το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλυτώνει
μα...
Εδώ η θλίψη δεν κερδίζει ποτέ
Μπορεί να μ' έχεις από κάτω
Μα όσο και αν θες να το πιστεύεις
Πως πια για πάντα έχω χαθεί
Εγώ θα φλέγομαι, θ' ανθίζω,
θα γιορτάζω, θ' ανατέλλω
Θα σε καίω
Θ' ανατέλλω
Tuesday, 22 August 2006
βοηθάει στην πέψη...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
Έξοχο δείγμα! Παρα πολύ καλό! Περιμένουμε και συνέχεια...
Πάρα πολύ καλό! ΄Ενιωσα συγκίνηση και δύναμη μαζί. Κράτα Γερά!!!
Και ποιοι είσαστε εσείς κύριε ανώνυμε που χωρίς να αφήσετε κανένα στοιχείο περιμένετε και συνέχεια? Πώς θα απαντήσω στα καλά λόγια μεν ενός αγνώστου δε? ;)
Έτσι είναι βατραχάκι μου. Τα ηχεία να τρέμουν κι εγώ να ξεκουφαίνω με την καταπληκτική κατά τ'άλλα φωνή μου (γαϊδουροφωνάρα δηλαδή)τον συγκάτοικο, ο οποίος επιπλέον δεν καταλαβαίνει γρι ελληνικά. χιχι!
Ένα ζεστό χαμόγελο όλο δικό σου :)
κάποιος το γλεντάει στην ξενιτιά;;;; ;)
Θετική ενέργεια! Τέλειο! :))) Πάντα ν' ανατέλλεις, Σικελία!
"Κάποιος κοιτάει την ώρα
Κάποιος στον δρόμο τρέχει
Κάπου σε κάποια χώρα
Τώρα μπορεί να βρέχει"
Κάποιος θύμωσε με τον εαυτό του Πνεύμα ;)
Σ'ευχαριστώ γλυκειά μου Serenity :)
Τι κακό συνήθειο, όμως, η ανατολή να έρχεται πάντα και μόνο μετά την δύση! Δεν βρίσκεις?
Post a Comment