Monday 10 July 2006

Τώρα που την εγκαταλείπω...

την επισκέπτομαι ακόμα πιο συχνά. Ιδίως το βράδυ.




Κυλιέμαι στην άμμο της, για να την χορτάσω,



κοιτάζοντας το φεγγάρι,



κατασκοπεύοντας ζευγάρια που ψαρεύουν,



κάνοντας πικ-νικ με φίλους,



αφήνοντας το βλέμμα και την σκέψη μου να ταξιδέψουν...


Αυτός θα είναι ο πιο δύσκλος αποχαιρετισμός από όλους.
Όσο κι αν είσαι κοντά, ποτέ ξανά δεν θα είσαι δική μου. Μόνο μέσα στις αναμνήσεις μου θα μου χαρίζεις την αγκαλιά σου.

8 comments:

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad said...

Δύσκολοι οι αποχαιρετισμοι..
Εγώ πάντως θα άλλαζα τις 2 τελευταίες σου προτάσεις και θα έλεγα :
'Όσο κι αν είσαι μακριά, θα συνεχίζεις να είσαι δική μου. Γιατί μέσα στις αναμνήσεις μου θα μου χαρίζεις την αγκαλιά σου.'

:)

dim said...

Την εγκαταλείπεις;;;;

Σικελια said...

Μου άρεσε η δόση αισιοδοξίας shots :) Αν και το ξέρω πως η νοσταλγία μου θα είναι γλυκειά. Προτιμώ κάτι που αγαπώ να τελειώσει όταν εκπληρώσει το σκοπό του, παρά να φθαρεί η ομορφιά του μέσα μου από την εκτεταμένη "χρήση".

cafegreco νομίζω πως ανησυχείς για εκείνη την ανταλλαγή που λέγαμε... Ηρέμησε, απλά μετακομίζω από ένα χωριό έξω από την Βαλένθια στο κέντρο. Καλύτερα τώρα? ;)

dim said...

Το "εγκαταλείπω" είναι μάλλον
υπερβολικό σε αυτή την περίπτωση...
Δε νομίζεις;

Σικελια said...

Μπορεί και να είναι υπερβολικό. Είναι μια περίοδος έντονη συναισθηματικά για εμένα. Την στιγμή που το έγραφα όμως με εξέφραζε. Αυτό δεν έχει σημασία τελικά? Να καταγράψω την αλήθεια μου.

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad said...

Αυτό έχει σημασία, ναι! :)
Και να συνεχίσεις να καταγράφεις τις αληθειες σου

Anonymous said...

Hola Sikelia! En tus versos, en tus palabras, he descubrido una amiga! Que absurdo es poder dejar atras ciudades bonitas, un mundo entero que va a mantener tu corazon para siempre! que pena me da que he podido dejar Espana- Las islas canarias, Inglaterra - Oxford, Grecia - Creta.. Que pena que he vuelto a MI isla, Chipre, a MI ciudad, Lefcosia, solo para llegar a la conclucion de que nunca habian sido mias! Es que yo soy ajena! Me llamo Ivi. Llamame tu amiga, porque puedo sentir el son de tus versos..

Σικελια said...

Ivi :)
que pena de ver sólo ahora a tu mensajito. siempre voy con retraso, me hice demasiado española ;)
lo que has sentido una vez como tuyo es para siempre tuyo. digan lo que digan los que no han sentido nunca el látido de tu corazón.
encantada de conocerte!
TU ciudad ha sido una de las que más me han impactado hasta ahora.
un abrazo