Μικροί ανώνυμοι ρατσιστές

Είναι κακός σύμβουλος ο φόβος. Ειδικά όταν φωλιάζει στις ψυχές απαίδευτων και απόλυτων ανθρώπων. Πιο πολύ με θλίβει όμως όταν τον συναντάω σε άτομα μορφωμένα ή του δικού μου περιβάλλοντος.

Τώρα που την εγκαταλείπω...

την επισκέπτομαι ακόμα πιο συχνά. Ιδίως το βράδυ.

Κυλιέμαι στην άμμο της, για να την χορτάσω,



κοιτάζοντας το φεγγάρι,



κατασκοπεύοντας ζευγάρια που ψαρεύουν,



κάνοντας πικ-νικ με φίλους,



αφήνοντας το βλέμμα και την σκέψη μου να ταξιδέψουν...


Αυτός θα είναι ο πιο δύσκλος αποχαιρετισμός από όλους.
Όσο κι αν είσαι κοντά, ποτέ ξανά δεν θα είσαι δική μου. Μόνο μέσα στις αναμνήσεις μου θα μου χαρίζεις την αγκαλιά σου.

Como la luz

καλή παρέα, ένα tinto de verano, βόλτα στην ακρογιαλιά και η ψυχή σου ξεπλένεται από τα άγχη ενώ αναπολείς τα καλοκαίρια που έτρεχες πιτσιρικάκι ξυπόλητο στην αυλή και τους δρόμους παίζοντας την ρόδα