Είναι φορές που μου λείπει το κόκκινο ποδήλατό μου. Που μου λείπουν τα χλωμά φώτα στο ποτάμι/πάρκο της Βαλένθιας. Δεν συμβαίνει κάτι. Μα όλα νιώθουν τόσο λάθος. Τότε κατεβάζω τις συνδέσεις. Κατεβάζω τα κινητά. Κατέβαζω κι εμένα ακόμα. Έρχεται το μαύρο μου σύννεφο και σκοτεινιάζει τα πάντα. Τότε ανοίγω την πόρτα και περπατάω. Γυρίζω μόνο όταν ο θόρυβος της πραγματικότητας μπει πάλι στο μυαλό μου. Ή... Όταν με διώξει ο δρόμος.
Tuesday, 13 October 2009
Μην ανησυχείς...
Είναι φορές που μου λείπει το κόκκινο ποδήλατό μου. Που μου λείπουν τα χλωμά φώτα στο ποτάμι/πάρκο της Βαλένθιας. Δεν συμβαίνει κάτι. Μα όλα νιώθουν τόσο λάθος. Τότε κατεβάζω τις συνδέσεις. Κατεβάζω τα κινητά. Κατέβαζω κι εμένα ακόμα. Έρχεται το μαύρο μου σύννεφο και σκοτεινιάζει τα πάντα. Τότε ανοίγω την πόρτα και περπατάω. Γυρίζω μόνο όταν ο θόρυβος της πραγματικότητας μπει πάλι στο μυαλό μου. Ή... Όταν με διώξει ο δρόμος.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
"Όλα νιώθουν τόσο λάθος..." Άδικο να κάνω τέτοιο σχόλιο πάνω σε τέτοια αισθήματα μα... όμορφη πρόταση. Πραγματικά όμορφη...
Post a Comment