Hate to be right!

Δεν μου αρέσουν τα στερεότυπα. Δεν μου αρέσει να τα συναντάω, πόσο μάλλον να τα ζω. Κι όμως έγινα πολλές φορές παράγοντας σε στατιστική ανάλυση. Κοκκορεύτηκα για τον ελληνικό πολιτισμό -αυτόν που χρειάζεται αναστήλωση-, έγινα pesada (κουραστική) κάποιες φορές με τον πλούτο του λεξιλογίου μας, παρά λίγο να μην κερδίσω μια φίλη γιατί την κοίταξα σαν εκπρόσωπο της εθνικότητάς της, ήμουν ο δεύτερος τροχός μιας σχέσης που ξεκίνησε στην εφηβεία και ξαφνικά μας τελείωσε ακριβώς κατά τον τρόπο που λένε οι στατιστικές. Τόσες μικρές πράξεις που αντιφάσκουν με τα πιστεύω μου.
Λίγο πριν μπω στον σταθμό σήμερα σταμάτησα να χαζολογήσω στους πλανόδιους μικροπωλητές. Εκεί τις είδα, τρεις τσιγγάνες. Δεν μου άρεσε ο αέρας τους. Μαζεύτηκα. Με κατηγόρησα που σκέφτηκα αμέσως έτσι για αυτές. Έφυγα να προλάβω το τραίνο. Εκεί τις ξανασυνάντησα. Τις ένιωσα. Πίσω μου. Να ψαχουλεύουν τον σάκο μου. Ήξερα ότι θα έβρισκαν μόνο το καπέλο και τα βιβλία μου. Είχα ήδη προνοήσει από το σπίτι.Δεν είπα τίποτα. Δεν φώναξα. Δεν τις κατηγόρησα. Μόνο τις συνόδεψα με το βλέμμα μου να ξεμακραίνουν. Για την άδικη σκέψη μου πριν. Γιατί τις λυπήθηκα. Έγιναν μέρος από το στερεότυπο.