Στιγμές

Ζήλεψα. Για μια στιγμή ζήλεψα. Όχι με φθόνο. Ούτε με διάρκεια. Για μια στιγμή. Όσο κράτησε ο ήχος από τα φιλιά του. Μέχρι να πάνε πέρα από τα σκαλιά. Μέχρι να ακουστούν τα τακούνια ενός άλλου ζευγαριού. Ή να νιώσω το βλέμμα εκείνου του μελαχροινού. Δεν θυμάμαι καλά. Η σκέψη μου ήχησε πιο δυνατά από τα φιλιά. Τα πήγε πιο πέρα από τα σκαλιά. Σε μια προσπάθεια να διώξει τον εαυτό της.

Ο Bucay μιλάει για ελευθερία, για την ελευθερία της επιλογής. Ελεύθερα επέλεξα λοιπόν να ζηλέψω. Ελεύθερα επέλεξα να κάνω αυτόν τον συνειρμό. Είχα κι άλλες επιλογές. Πάνω από δύο. Είχα πολλές επιλογές. Να ακούσω τα φιλιά και να κάνω τον ίδιο συνειρμό ή άλλον ή ακόμα και κανέναν. Να ακούσω τα φιλιά και, με συνειρμό ή χωρίς, να ζηλέψω, να μη ζηλέψω ή να μη νιώσω τίποτα απολύτως. Μπορούσα ακόμα να μην ακούσω τα φιλιά. Να τα αφήσω να περάσουν σαν να μη υπήρξαν ποτέ στον κόσμο μου. Να αφεθώ στο χάιδεμα της κιθάρας και των ξενύχτηδων τζιτζικιών. Είχα τόσες επιλογές κι ελεύθερα βύθισα το χέρι μου στο πιθάρι του παρελθόντος να ξεθάψω αυτήν την θύμηση.

Δεν θυμάμαι για πόσο κράτησε αυτή η στιγμή. Μα το θυμάμαι καλά. Ζήλεψα. Άκουσα τα φιλιά του στο χέρι της. Τρυφερά. Ανεπιτήδευτα. Άκουσα τα χαμόγελα που έκρυβαν τα χείλη του. Τα χαμόγελα που έκρυβε η ψυχή της. Αυτά τα φιλιά (μου) ακούστηκαν σαν τα χείλη σου στο δέρμα μου. Και ζήλεψα... Για μια στιγμή...

Πλαταγισμός

Κλείσε τα μάτια... Βλέπεις τα φώτα;...
Διαγράφονται οι άνθρωποι βουβοί. Καθένας στον δικό του ρυθμό.
Αφουγκράσου... Λάμψεις οι σιωπές! Σαν βράχια αρχέγονα.
Με νιώθεις...; Όνειρο στα ακροδάχτυλα. "Έχω κύματα στην ψυχή μου."*
Λικνίζομαι... Αγκαλιά με μια ομίχλη...


* Fernando Pessoa, O marinheiro

me quemo por dentro

{ κ ρ α υ γ ή }

Δεν την αντέχω τόση αγάπη

Εγκλωβισμένη σε ένα κελί

Βαραίνει κάθε νύχτα από την υγρασία

Δεν έχει νηνεμίες εδώ

Δεν έχει ξάστερα λιμάνια

Ούτε ταξιδιάρικους ωκεανούς

Δεν την αντέχω τόση αγάπη

Ακούς;

Ματώνουν οι κραυγές της την σιωπή

Σέρνονται οι μήνες στο πέρασμά της

Σε ένα μέλλον δίχως αρχή

Σε ένα παρελθόν χωρίς τέλος

Το παρόν αδιαλείπτως απουσιάζει

Δεν την αντέχω τόση αγάπη

Finding myself through music...

"Yesterday is always too far away
and all my tomorrows won't save me today"





...and for safe keeping in your records



Σε μια άλλη ζωή ανέπνεα πάνω σε μια σκηνή. Τρανταζόταν το κορμί μου τις δονήσεις των αδέσμευτων θέλω. 
Η φωνή ξέμεινε εκεί μα το αίμα πυρώνει πάντα στον ίδιο ρυθμό.

Ξανά... Και ξανά... 
Σε ένα ταξίδι εσωτερικό...

 

Ερμηνείες

"Τα όνειρα που μυρίζουν πραγματικότητα
στρώνουν τον δρόμο για πραγματικότητες αρωματισμένες από όνειρο."

                      Γ.Α.

Ονειρεύομαι ταξίδια...

ποίμνιοι δαίμονες

Όνειρα κουφάρια
Σε ένα στήθος μπαλόνι
Τρεμοπαίζει η πραγματικότητα μεταξύ πείσματος και απραξίας
Φόβοι που σε μεθούσαν με την γοητεία του καταραμένου ποιητή
Πνίγουν με τις ρίζες τους κάθε ανάσα

Κραυγές σιωπηρές
Συζητήσεις ανείπωτες
Συντροφιά με ένα χάδι που αρνήθηκε να παραδοθεί στο καθρέφτισμά του
Παραλίγο σπίθα ηλεκτροφόρα
Παραλίγο θάνατος του κοπαδιού

Για ποιο κορμί, για ποια ψυχή αυλακώνεις τα πατώματα;
Από ποιου δαίμονα το βωμό αγοράζεις ψευδαισθήσεις;

Η θλίψη μετριέται σε χαμόγελα

(α)πιθανότητες

"Η πιθανότητα ενός ενδεχομένου είναι
το πλήθος των ευνοϊκών περιπτώσεων
προς το πλήθος των δυνατών περιπτώσεων"

Και μετά ερχόμαστε εμείς,
αναταράσσουμε τις αναλογίες κι αψηφούμε τα μεγάλα θεωρήματα...

δύναμαι αδυναμία

Νόμιζα οι λέξεις είναι η δύναμή μου. Ξάφνου βρίσκομαι χωρίς τρόπο να με εκφράσω. Στερούμαι της γνώσης και της φαντασίας.

Ρώτα με πώς νιώθω, τι σκέφτομαι, τι πιστεύω. Σε ποια γλώσσα προτιμώ να πω πως αγαπώ, να μονολογήσω ή να βρίσω. Αρνούμαι πάσα περιορισμό. Θα σου ζωγραφίσω λέξεις να επεκτείνουμε το συμπαντικό λεξικό.

Με βασανίζει ως το δήλιο πρόβλημα αρχαίο Έλληνα γεωμέτρη. Μα είναι συνάμα το πιο συναρπαστικό ταξίδι. Σκέφτομαι να απευθυνώ σε κάθε λογής σύγχρονης, λειτουργικής, ιερής ή νεκρής γλώσσας έως ότου ένα πρωινό σε εκπλήξω.

Στο πρόσωπό σου, δηλώνω αδυναμία.

μονάδα μέτρησης

Ύπαρξη και ανυπαρξία.

Ένα "κλικ" μακριά...

Πορεία

Η ξεκούρασή μου έγινε βάσανο, άγχος και αϋπνία.
Πονάει πιο βαθιά ό,τι πιο πολύ νιώθεις δικό σου.

Είναι τα λόγια μου περιττά. Κάθε παιδί πρέπει κάποτε να μεγαλώσει. Να μάθει από τα λάθη του, να ορθοποδήσει και να πορευτεί μοναχό του.


Ν'αγαπάς την ευθύνη
να λες εγώ, εγώ μονάχος μου
θα σώσω τη γης.
Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.

                 Νίκος Καζαντζάκης - Ασκητική

Πότε ακριβώς συνέβη;

Τικ, τοκ

ausencia

amor di mundo

amor da vida

amor di país

amor da liberdade

amor di sonhar

Ai solidao to'me sima sol sozim na ceu

*Άι, νιώθω μοναξιά όπως ο ήλιος μονάχος του εκεί ψηλά

μπαλώματα

 

Τρύπησαν οι τσέπες μου

και γλυστράνε στις πλάκες τα χαμόγελα σαν κέρματα

Ανησυχώ

Όλα αυτά τα μάτια που με παρακολουθούν

καταπιέζουν και πνίγουν την κραυγή μου

Ανησυχώ

Θα γίνω μισάνθρωπος.
Και πιο πολύ από όλους θα μισώ τον εαυτό μου.

Μικρά καθημερινά δράματα

Πιάνεις ένα καλό βιβλίο στα χέρια σου και χώνεσαι σε μια γωνιά για να εμφανιστείς μετά από λίγες ώρες με το χαμόγελο της ικανοποίησης και του στοχασμού. Βάζεις την αγαπημένη σου μουσική στην διαπασών και χορεύεις ξέφρενα αυλακώνοντας τα λιγοστά τετραγωνικά του διαμερίσματός σου σαν να ήσουν πάλι 16 χρονών. Κι ενώ αυτά τα απολαμβάνεις απόλυτα στην μοναδικότητα της μοναξιάς σου, μια ταινία, σε όποια τεραστίων διαστάσεων τηλεόραση και να την δεις, σε όποια καταπληκτική αίθουσα κινηματογράφου, αν δεν έχεις την κατάλληλη παρέα να την αναλύσεις και να την σχολιάσεις στο τέλος, είναι σχεδόν σαν να μην την είδες καθόλου. Ω θεέ της έβδομης τέχνης! γιατί με βασανίζεις τόσο;

Lo sé pero no puedo decirlo, Puedo decirlo pero no lo sé

Σε κοιτώ να κοιμάσαι. Μικρό παιδί. Σφίγγεις το κορμί σου πάνω στο δικό μου. Με χαϊδεύουν οι ανάσες σου. Με διαπερνούν τα βρωμερά χνώτα του ύπνου και φωνάζουν έρωτα. Μπαίνει το καλοκαίρι μέσα στο δωμάτιο από όλες τις γωνιές. Παράδοξο. Πώς να σου εξηγήσω το παράδοξο που κυλάει στις φλέβες μου;

Είναι πόλεις που σου ταιριάζουν και πόλεις που σε χαντακώνουν. Άνθρωποι που σε γεμίζουν ενέργεια κι άλλοι που σε νεκρώνουν. Μικρές στιγμές. Να τις χώσεις όλες σε μια μαύρη σακούλα και να τις κλείσεις εκεί ερμητικά. Μην τυχόν δραπετεύσουν και σε μολύνουν. Τα όμορφα χωράνε όλα στις τσέπες σου.

Έχουν κολλήσει τα θέλω μου στο σωλήνα που διαπερνάει το θώρακα. Δεν αρθρώνουν λέξεις. Αν είχα μια κάμερα για μυαλό θα φωτογράφιζε μαύρο. Μη αληθινό. Ξεφτισμένο, μπαστάρδικο. Υπερέκθεση σε ένα φως ψεύτικο. Ό,τι δεν πηγάζει από μέσα σου σε καίει. Απαιτείται αγνότητα για να φτάσεις στο όλο σου.

Καλά κάνεις και δεν ρωτάς. Οι ερωτήσεις φέρνουν κουβέντες που σφαλιαρίζουν τα αυτιά. Δεν είναι πως δεν τις ήξερες ήδη. Μα αν δεν θέλεις να τις δεις; Δεν θα σου πω. Δεν θα σου πω όσα δεν θέλεις να ακούσεις. Θα σε αφήσω με το παραμύθι που έπλασες στο κεφάλι σου. Εκεί όπου όλα είναι ρομαντικά. Κι ας είναι οι πράξεις αδυσώπητες.

Όταν αυτό που λείπει είναι η ψυχή σου πώς μπορείς να πεις πως αγαπάς, πως νιώθεις, πως υπάρχεις;

No ice-cream will make my day

The world is flat. There are no peaks on the day-to-day line. You'll get momentaneous spikes only to realise that they are a fraud. After all they were only that, a flash of a rise followed by a sharp and deep decline.

Life does not move in circles. It's not even a straight line. Life does not move at all. It just exists. Like all these things / concepts out there that you cannot see, smell or feel. Your life is being pushed, not forward, sideways or in any other direction. There are no directions here, no guidelines, no book to consult. It's just being pushed, by an invisible hand, till you get to a steep point of nonexistence.

λεύκωμα

Η αγάπη είναι σαν την αμπάριζα που παίζαμε παιδιά.
Κάθε που τρέχεις μεγάλες αποστάσεις και κυνηγάς πρέπει να γυρνάς πίσω και να αγγίζεις την αμπάριζα. Μονάχα έτσι "παίρνεις φωτιά" και συνεχίζεις τα χαμόγελα.