Thursday 4 November 2010

"Μην παίζεις με τα χώματα"

- Τι θα γίνεις εσύ, παιδί μου, όταν μεγαλώσεις; Φόνισσα;
- Όχι, μαμά, ξένη.


Με αυτές τις λέξεις εισέβαλε στο κεφάλι μου.

Ξένη...
Αντισταθμίζω... Ξένη... Πολίτης του κόσμου...

Αλήθεια, τι ψάχνουμε, από παιδιά ακόμη, να βρούμε στο χώμα;
Το παρελθόν μας ή το μέλλον μας;
Τους απόντες ή τον χαμένο εαυτό μας;
Ένα παιδί που θα λερωθεί πολύ παίζοντας με το χώμα, κερδίζει την αθωότητά του ως ενήλικας
;

Έπαιξα με τα χώματα ως παιδί... Και ως ενήλικας... Σκαρφάλωσα δέντρα... Κυνήγησα πουλιά... Κυνήγησα όνειρα...
Την αθωότητά μου την ονόμασαν αφέλεια... Μου 'παν να υψώσω τείχη στην εμπιστοσύνη μου...
Την πανοπλία μου την καταδικάζουν... Κανείς δεν συμπαθεί όποιον κατεβαίνει έτοιμος για πόλεμο...
Κυλίστηκα στα χώματα... Στο στεγνό γρασίδι του τόπου μου, μπλεγμένο με γαϊδουράγκαθα... Έτρεξα πίσω από πολύχρωμες πεταλούδες, που μου άφησαν ενθύμια σε κούτελο και γόνατα...
Εξερεύνησα τις πατρίδες μου και τον τρόπο που τις κοιτούν τα μάτια μου...
Για να συνεχίσω να ψάχνω την απάντηση σε μια ερώτηση που δεν έχω...

Μόνο για τέτοιες παραστάσεις λυπάμαι που δεν γυρνάω στην Ελλάδα. Μοιάζει φτωχή καμιά φορά η τέχνη αν δεν μιλάει την "γλώσσα" μου.

3 comments:

fish eye said...

ωραιες οι εικονες σου..

ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙ said...

koita na deis pou ki egw mpika na sou pw oti einai wraio post alla me prolavan.... Ki ayto gia tin texni kai ti glwssa einai toso alitheia... To 'xw skeftei me to "without you I 'm nothing"... Mono st' agglika exe toso pono, oyrliazei tosi alitheia..

Σικελια said...

❤ η αλήθεια φωτογραφίζεται όμορφα...

Σε κάθε γλώσσα έχω αγαπημένες λέξεις προβατάκι που ειπωμένες μοναχα έτσι έχουν το νόημα το Όλον.