αναμνήσεις

Θυμάμαι τότε που έγραφα. Τότε που έγραφα για να κατευνάσω τους δαίμονες. Αν και δεν είμαι σίγουρη αν οι δαίμονες ήταν πολλοί ή μονάχα ένας. Αναδρομικά, με τα μάτια του σήμερα, ο δαίμονας πάντα ήμουν εγώ. Αλλά στην πραγματικότητα αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η παρουσία ή η απουσία των δαιμόνων. Θυμάμαι οι επισκέψεις τους τότε ήταν συχνές. Με έβρισκαν παντού. Στο λεωφορείο για το σπίτι, στο αεροπλάνο για να σε συναντήσω, σε ένα εορταστικό και άκρως χλευαστικό απέναντί μου Calpe, σε στιγμές χαρμόσυνες, εκνευριστικές ή απόλυτης θλίψης. Και ξέβραζα σκέψεις σε ό,τι ήταν εύκαιρο. Στο πίσω μέρος του εισιτηρίου, σε ατελείωτα μηνύματα στον εαυτό μου με το παντοδύναμο Nokia, στην εσωτερική πλευρά της τσιγγάνικής μου φούστας, κι ας ήτανε ανδαλουσιανή. Με άρπαζε το κύμα με τα αχόρταγα ρεύματα του Ειρηνικού και με κρατούσε αιχμάλωτη μέχρι να γίνω αφρός. Τι πιο λυτρωτικό;

Τώρα είμαι προετοιμασμένη. Έχω ένα σημειωματάριο πάντα μαζί μου. Έχω και ραντεβού κάθε δυο βδομάδες με ανθρώπους πρόθυμους να ακούσουν τα παραληρήματά μου. Κάνουμε μέχρι και ασκήσεις προθέρμανσης, για να επικαλεστούμε την έμπνευση. Λες και η έμπνευση εμφανίζεται κατά τη δική μας βούληση! Ίσως γι'αυτό. Ίσως γι'αυτό δε με επισκέπτονται πια. Όχι γιατί τους καταπολέμησα ούτε γιατί κατάφερα να συμβιβαστώ με τον εαυτό μου. Απλά γιατί είμαι οργανωμένη. Τους οριοθέτησα και τώρα απαξιούν. Τους αναζητώ μα μου κρύβονται. Τους διαισθάνομαι κάποιες φορές, σα να βλέπω τη σκιά τους σχεδόν. Μα το αποφάσισαν από καιρό νομίζω, δεν είμαι πλέον άξια του χρόνου τους. «Τι θέλεις κοριτσάκι; Μη μας απασχολείς! Δε βλέπεις πως υπάρχουν άνθρωποι διατεθιμένοι να υπακούσουν στις ορέξεις μας; Ασχολήσου με τις ασκήσεις προθέρμανσης εσύ. Εμείς εν τω μεταξύ θα κάνουμε παρέα σε όσους ανασαίνουν τα θέλω μας.»

Στιγμές

Ζήλεψα. Για μια στιγμή ζήλεψα. Όχι με φθόνο. Ούτε με διάρκεια. Για μια στιγμή. Όσο κράτησε ο ήχος από τα φιλιά του. Μέχρι να πάνε πέρα από τα σκαλιά. Μέχρι να ακουστούν τα τακούνια ενός άλλου ζευγαριού. Ή να νιώσω το βλέμμα εκείνου του μελαχροινού. Δεν θυμάμαι καλά. Η σκέψη μου ήχησε πιο δυνατά από τα φιλιά. Τα πήγε πιο πέρα από τα σκαλιά. Σε μια προσπάθεια να διώξει τον εαυτό της.

Ο Bucay μιλάει για ελευθερία, για την ελευθερία της επιλογής. Ελεύθερα επέλεξα λοιπόν να ζηλέψω. Ελεύθερα επέλεξα να κάνω αυτόν τον συνειρμό. Είχα κι άλλες επιλογές. Πάνω από δύο. Είχα πολλές επιλογές. Να ακούσω τα φιλιά και να κάνω τον ίδιο συνειρμό ή άλλον ή ακόμα και κανέναν. Να ακούσω τα φιλιά και, με συνειρμό ή χωρίς, να ζηλέψω, να μη ζηλέψω ή να μη νιώσω τίποτα απολύτως. Μπορούσα ακόμα να μην ακούσω τα φιλιά. Να τα αφήσω να περάσουν σαν να μη υπήρξαν ποτέ στον κόσμο μου. Να αφεθώ στο χάιδεμα της κιθάρας και των ξενύχτηδων τζιτζικιών. Είχα τόσες επιλογές κι ελεύθερα βύθισα το χέρι μου στο πιθάρι του παρελθόντος να ξεθάψω αυτήν την θύμηση.

Δεν θυμάμαι για πόσο κράτησε αυτή η στιγμή. Μα το θυμάμαι καλά. Ζήλεψα. Άκουσα τα φιλιά του στο χέρι της. Τρυφερά. Ανεπιτήδευτα. Άκουσα τα χαμόγελα που έκρυβαν τα χείλη του. Τα χαμόγελα που έκρυβε η ψυχή της. Αυτά τα φιλιά (μου) ακούστηκαν σαν τα χείλη σου στο δέρμα μου. Και ζήλεψα... Για μια στιγμή...

Πλαταγισμός

Κλείσε τα μάτια... Βλέπεις τα φώτα;...
Διαγράφονται οι άνθρωποι βουβοί. Καθένας στον δικό του ρυθμό.
Αφουγκράσου... Λάμψεις οι σιωπές! Σαν βράχια αρχέγονα.
Με νιώθεις...; Όνειρο στα ακροδάχτυλα. "Έχω κύματα στην ψυχή μου."*
Λικνίζομαι... Αγκαλιά με μια ομίχλη...


* Fernando Pessoa, O marinheiro

me quemo por dentro

{ κ ρ α υ γ ή }

Δεν την αντέχω τόση αγάπη

Εγκλωβισμένη σε ένα κελί

Βαραίνει κάθε νύχτα από την υγρασία

Δεν έχει νηνεμίες εδώ

Δεν έχει ξάστερα λιμάνια

Ούτε ταξιδιάρικους ωκεανούς

Δεν την αντέχω τόση αγάπη

Ακούς;

Ματώνουν οι κραυγές της την σιωπή

Σέρνονται οι μήνες στο πέρασμά της

Σε ένα μέλλον δίχως αρχή

Σε ένα παρελθόν χωρίς τέλος

Το παρόν αδιαλείπτως απουσιάζει

Δεν την αντέχω τόση αγάπη

Finding myself through music...

"Yesterday is always too far away
and all my tomorrows won't save me today"





...and for safe keeping in your records



Σε μια άλλη ζωή ανέπνεα πάνω σε μια σκηνή. Τρανταζόταν το κορμί μου τις δονήσεις των αδέσμευτων θέλω. 
Η φωνή ξέμεινε εκεί μα το αίμα πυρώνει πάντα στον ίδιο ρυθμό.

Ξανά... Και ξανά... 
Σε ένα ταξίδι εσωτερικό...

 

Ερμηνείες

"Τα όνειρα που μυρίζουν πραγματικότητα
στρώνουν τον δρόμο για πραγματικότητες αρωματισμένες από όνειρο."

                      Γ.Α.

Ονειρεύομαι ταξίδια...

ποίμνιοι δαίμονες

Όνειρα κουφάρια
Σε ένα στήθος μπαλόνι
Τρεμοπαίζει η πραγματικότητα μεταξύ πείσματος και απραξίας
Φόβοι που σε μεθούσαν με την γοητεία του καταραμένου ποιητή
Πνίγουν με τις ρίζες τους κάθε ανάσα

Κραυγές σιωπηρές
Συζητήσεις ανείπωτες
Συντροφιά με ένα χάδι που αρνήθηκε να παραδοθεί στο καθρέφτισμά του
Παραλίγο σπίθα ηλεκτροφόρα
Παραλίγο θάνατος του κοπαδιού

Για ποιο κορμί, για ποια ψυχή αυλακώνεις τα πατώματα;
Από ποιου δαίμονα το βωμό αγοράζεις ψευδαισθήσεις;

Η θλίψη μετριέται σε χαμόγελα

(α)πιθανότητες

"Η πιθανότητα ενός ενδεχομένου είναι
το πλήθος των ευνοϊκών περιπτώσεων
προς το πλήθος των δυνατών περιπτώσεων"

Και μετά ερχόμαστε εμείς,
αναταράσσουμε τις αναλογίες κι αψηφούμε τα μεγάλα θεωρήματα...

δύναμαι αδυναμία

Νόμιζα οι λέξεις είναι η δύναμή μου. Ξάφνου βρίσκομαι χωρίς τρόπο να με εκφράσω. Στερούμαι της γνώσης και της φαντασίας.

Ρώτα με πώς νιώθω, τι σκέφτομαι, τι πιστεύω. Σε ποια γλώσσα προτιμώ να πω πως αγαπώ, να μονολογήσω ή να βρίσω. Αρνούμαι πάσα περιορισμό. Θα σου ζωγραφίσω λέξεις να επεκτείνουμε το συμπαντικό λεξικό.

Με βασανίζει ως το δήλιο πρόβλημα αρχαίο Έλληνα γεωμέτρη. Μα είναι συνάμα το πιο συναρπαστικό ταξίδι. Σκέφτομαι να απευθυνώ σε κάθε λογής σύγχρονης, λειτουργικής, ιερής ή νεκρής γλώσσας έως ότου ένα πρωινό σε εκπλήξω.

Στο πρόσωπό σου, δηλώνω αδυναμία.

μονάδα μέτρησης

Ύπαρξη και ανυπαρξία.

Ένα "κλικ" μακριά...

Πορεία

Η ξεκούρασή μου έγινε βάσανο, άγχος και αϋπνία.
Πονάει πιο βαθιά ό,τι πιο πολύ νιώθεις δικό σου.

Είναι τα λόγια μου περιττά. Κάθε παιδί πρέπει κάποτε να μεγαλώσει. Να μάθει από τα λάθη του, να ορθοποδήσει και να πορευτεί μοναχό του.


Ν'αγαπάς την ευθύνη
να λες εγώ, εγώ μονάχος μου
θα σώσω τη γης.
Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.

                 Νίκος Καζαντζάκης - Ασκητική

Πότε ακριβώς συνέβη;

Τικ, τοκ

ausencia

amor di mundo

amor da vida

amor di país

amor da liberdade

amor di sonhar

Ai solidao to'me sima sol sozim na ceu

*Άι, νιώθω μοναξιά όπως ο ήλιος μονάχος του εκεί ψηλά

μπαλώματα

 

Τρύπησαν οι τσέπες μου

και γλυστράνε στις πλάκες τα χαμόγελα σαν κέρματα

Ανησυχώ

Όλα αυτά τα μάτια που με παρακολουθούν

καταπιέζουν και πνίγουν την κραυγή μου

Ανησυχώ

Θα γίνω μισάνθρωπος.
Και πιο πολύ από όλους θα μισώ τον εαυτό μου.

Μικρά καθημερινά δράματα

Πιάνεις ένα καλό βιβλίο στα χέρια σου και χώνεσαι σε μια γωνιά για να εμφανιστείς μετά από λίγες ώρες με το χαμόγελο της ικανοποίησης και του στοχασμού. Βάζεις την αγαπημένη σου μουσική στην διαπασών και χορεύεις ξέφρενα αυλακώνοντας τα λιγοστά τετραγωνικά του διαμερίσματός σου σαν να ήσουν πάλι 16 χρονών. Κι ενώ αυτά τα απολαμβάνεις απόλυτα στην μοναδικότητα της μοναξιάς σου, μια ταινία, σε όποια τεραστίων διαστάσεων τηλεόραση και να την δεις, σε όποια καταπληκτική αίθουσα κινηματογράφου, αν δεν έχεις την κατάλληλη παρέα να την αναλύσεις και να την σχολιάσεις στο τέλος, είναι σχεδόν σαν να μην την είδες καθόλου. Ω θεέ της έβδομης τέχνης! γιατί με βασανίζεις τόσο;