¿Quién soy yo? ¿Quién eres tú?

Κι αν έλεγα μια νύχτα να σκορπιστώ? Να γίνω αστερόσκονη, τόσο δα μικρούλα. Να πυγολαμπίσω στην σκέψη σου. Μια λάμψη γλυκειά, ζεστή σαν το φιλί σου. Χωρίς "θέλω", χωρίς "γιατί". Δεκαδικές απαιτήσεις, σιωπηλές. Ακροπατήματα σαν χάδι. Αέρινη μουσική και μηδέν ιστορία.

Κάθομαι στο τραίνο κι η πλάτη μου στον οδηγό. Κοιτώ ανάποδα για να ξεπλέξω τον μίτο. Θωρρώ τοπία να αλαργεύουνε. Ζαρώνω την μύτη μου κι επαναφέρω την εστίαση που θόλωσε. Στυλώνω το βλέμμα μου σε εκτάσεις που μένουν πίσω. Για να δω το δάσος πέρα από το δέντρο.Για να μην πω ύστερα πως δεν κατάλαβα. Για να νιώσω την ελαστικότητα που μας συνδέει. Κι αν κάνω λάθος να κατεβώ στην επόμενη στάση. Να ψάξω τα ψίχουλα που οδηγούν στην αυλή του σπιτιού μου.

Η ζωή μου σε δυο φύλλα χαρτί. Αντιφατικά. Αλλόγλωσσα. Τα δυο γλυκά, αληθινά. Μα γεμάτα ψέματα. Πράσινο, μπλε και στη μέση χρώμα απροσδιόριστο. Χαμαιλέων που προσαρμόζεται σε στιγμές. Στην στιγμή που περνάει και χάνεται. Που αν δεν ρουφήξεις κάθε νότα της δεν ζεις. Γεμίζω σειρές, παραγράφους. Τις οριοθετώ. Τις κυκλώνω με κόκκινο, πορτοκαλί. Και τις τοποθετώ ακατάστατα μέσα μου.

Hate to be right!

Δεν μου αρέσουν τα στερεότυπα. Δεν μου αρέσει να τα συναντάω, πόσο μάλλον να τα ζω. Κι όμως έγινα πολλές φορές παράγοντας σε στατιστική ανάλυση. Κοκκορεύτηκα για τον ελληνικό πολιτισμό -αυτόν που χρειάζεται αναστήλωση-, έγινα pesada (κουραστική) κάποιες φορές με τον πλούτο του λεξιλογίου μας, παρά λίγο να μην κερδίσω μια φίλη γιατί την κοίταξα σαν εκπρόσωπο της εθνικότητάς της, ήμουν ο δεύτερος τροχός μιας σχέσης που ξεκίνησε στην εφηβεία και ξαφνικά μας τελείωσε ακριβώς κατά τον τρόπο που λένε οι στατιστικές. Τόσες μικρές πράξεις που αντιφάσκουν με τα πιστεύω μου.
Λίγο πριν μπω στον σταθμό σήμερα σταμάτησα να χαζολογήσω στους πλανόδιους μικροπωλητές. Εκεί τις είδα, τρεις τσιγγάνες. Δεν μου άρεσε ο αέρας τους. Μαζεύτηκα. Με κατηγόρησα που σκέφτηκα αμέσως έτσι για αυτές. Έφυγα να προλάβω το τραίνο. Εκεί τις ξανασυνάντησα. Τις ένιωσα. Πίσω μου. Να ψαχουλεύουν τον σάκο μου. Ήξερα ότι θα έβρισκαν μόνο το καπέλο και τα βιβλία μου. Είχα ήδη προνοήσει από το σπίτι.Δεν είπα τίποτα. Δεν φώναξα. Δεν τις κατηγόρησα. Μόνο τις συνόδεψα με το βλέμμα μου να ξεμακραίνουν. Για την άδικη σκέψη μου πριν. Γιατί τις λυπήθηκα. Έγιναν μέρος από το στερεότυπο.

μικρή σιωπή

κάθε τώρα είναι ένα χθες από εγώ λεπτεπίλεπτα σμιλεμένο. είναι το φως του τόσο εκθαμπωτικό που κλείνεις τα μάτια από πόνο