Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι
Τα θέλω μας αλλάζουν
Τόσο αμείλικτα
Tόσο εγωιστικά
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
Είμαι θάλασσα... Θάλασσα που ταξιδεύει.., σκάει στα βράχια.., γίνεται σύννεφο.., ξαναγεννιέται. Γαλήνια.., φουρτουνιασμένη.., παιχνιδιάρικη... Κάνω βουτιά στα δικά μου νερά.., ενώνομαι με πελάγη.., υποδέχομαι πεισματάρικα ποτάμια.., συνομιλώ με τον ουρανό.., κοιτώ μέσα μου και ονειρεύομαι...
Ποια νομίζω πως είμαι
- Σικελια
- Πολιτης του κοσμου. Μικρη ονειρευομουν οτι μια μερα θα μεγαλωσω και θα γινω κι εγω πολιτης του κοσμου. Αργησα να συνειδητοποιησω οτι ολοι ειμαστε απο τη στιγμη που θα γεννηθουμε. Τωρα ειλικρινα αναρωτιεμαι κατα ποσο μου αρεσει που ειμαι πολιτης "αυτου" του κοσμου...
Ό,τι τρέφει το μυαλό μου
- Απόστολος Δοξιάδης: Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ
- J. D. Salinger: The Catcher in the Rye
- Charles Bukowski: Ham on Rye
- Charles Bukowski: Post Office
- Luis Sepúlveda: La sombra de lo que fuimos
- Γιάννης Ρίτσος: Πέρα απ' τον ίσκιο των κυπαρισσιών
- Sylvia Plath: Ariel
- Tennessee Williams: Cat on a hot tin roof
- Charles Darwin: On the origin of species
- Alexandre Soljenitsyne: Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ
- Gabriel García Márquez: Relato de un naúfrago
- Pablo Neruda: Antología poética
- John Reed: Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο
Αποδράσεις
Μικρά & μεγάλα ταξίδια
12 comments:
μα οι άνθρωποι είναι τα θέλω τους!
Δεν είμαι σίγουρη ότι αλλάζουν τα θέλω μας. Ισως προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες, αλλά οι βασικές κατευθύνσεις χαράζονται από νεαρή ηλικία...
Καλημέρα! Χιόνια;
δεν χρειάζεται να αλλάζουν κιόλας οι άνθρωποι, έτσι δεν είναι; πρέπει να αποδέχεσαι και να αγαπάς (ή όχι) τον άλλον για αυτό που είναι.
Αποτέτοιε, δεν πιστεύω πως γεννιόμαστε tabula rasa. Τα θέλω μας είναι μόνο ένα μέρος του ποιοι είμαστε.
Juanita μου, πολύ χιόνι και χαίρομαι σαν μικρό παιδί ;)
Βλέπω τα θέλω μας σαν έναν περιπατητή. Σε κάθε βήμα προσθέτει νέες εικόνες στο σάκο που κουβαλάει στην πλάτη του και έχει πάντα την επιλογή να αλλάξει προορισμό.
Μα δεν θέλω να αλλάζουν tovene! Μακάρι καμιά φορά να μην ερχόταν ποτέ αυτή η αλλαγή κατεύθυνσης. Μπορεί να σε αφήσει να αναζητείς τις σταθερές σου σε ανεπιθύμητο τόπο.
Δε συμφωνώ ότι δεν αλλάζουν οι άνθρωποι. Έχω δει άλλους να γίνονται καλύτεροι και άλλους χειρότεροι. Πάντως έχεις δίκιο ότι τα θέλω αλλάζουν πιο εγωιστικά. Αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Αλλάζουν οι άνθρωποι. Πρέπει να αλλάζουν. Όχι σε τραγικό βαθμό. Οφείλουμε να εξελισσόμαστε!
Μεγάλο θέμα αυτό hopkins και προσπάθησα άγαρμπα να το στριμώξω σε τέσσερις γραμμές. Ας πούμε ότι αυτήν τη φορά το είδα από την πλευρά εκείνου που έμεινε πίσω ή από την πλευρά εκείνου που είναι ένοχος για την εγωιστική αλλαγή. Γιατί εννοείται πως είμαστε ικανοί για μικρές διαφοροποιήσεις, αν και απαιτούν πολύ κόπο και υπομονή. Και εννοείται πως η εξέλιξη είναι ο τελικός στόχος. Κι ας τον χάνουμε συνήθως στην πορεία.
Η πορεία προς το μεγάλωμα συνήθως εγκυμονεί κινδύνους. Τέτοιοι είναι οι συμπεριφορές των γονιών που για χρόνια προσπαθούμε να απαλλαγούμε από αυτές. Είναι λίγο θλιβερό να βλέπεις τις σκίες της οικογένειας πίσω από την κουρτίνα της παράστασης του κάθενα μας νεανία να λειτουργούν σαν κλωστές μαριονέττας.
Μάνο διαβάζω ξανά και ξανά μια το σχόλιο σου και μια το κείμενό μου για να βρω το σημείο σύνδεσης. Μα, αν και αδυνατώ να κατανοήσω τον συνειρμό σου, χαίρομαι που τον κατέθεσες εδώ.
Πιστεύεις πως μπορούμε να ξεφύγουμε από το υποσυνείδητο "άγγιγμα" των γονιών μας; Νομίζω πως είτε ακολουθήσουμε το μοτίβο τους είτε αντιδιαμετρική πορεία η σκιά τους θα είναι πάντα κομμάτι μας.
Η αλήθεια είναι πως η σύνδεση δεν ήταν και πολύ ξεκάθαρη. Για να δούμε τώρα αν θα το πετύχω:
"Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν", λες, "τα θέλω μας αλλάζουν". Και στα "θέλω μας" είναι που κολάει το σχόλιο για την σκιά της οικόγενειας. Γιατί, όσο μεγαλώνουμε αντί να γινόμαστε πιο αυθεντικοί - όπως όταν είμαστε στην παιδική / εφηβική ηλικία - μετατρεπόμαστε σε κοινωνικά συμβατούς υπολογιστές εκτελώντας διαταγές προερχόμενες από το γενεαλογικό μας δέντρο ..
Ελπίζω να κάνει λίγο περισσότερο νόημα αυτό .. Πάντα βέβαια, μπορώ να ξαναπροσπαθήσω :)
χαχαχα! Ok, κάπως καλύτερα για το αργόστροφο μυαλό μου ;)
Ακόμα δεν έχω νιώσει την επιρροή τους στα θέλω μου. Νομίζω... Και δεν το είχα σκεφτεί ποτέ για να είμαι ειλικρινής. Μάλλον επειδή με θεωρώ τυχερή σε αυτό. Πάντα τους έβλεπα λίγο ασυμβίβαστους τους δικούς μου. Τονίζω, στα δικά μου μάτια φαίνονται έτσι.
Χμ... Πολλές σκέψεις...
στα είπα ήδη... μούφα όλα.
Αρνούμαι να δεχτώ πως τα πάντα είναι μούφα τελσονάκι. Απλά αρνούμαι! Ελπίζω να μου επιτρέπεις ;)
Post a Comment