Ήρθε απρόσμενα. Στο ένα-δύο πάνω στο γρασίδι. Εκείνη, περπατούσε με τις σκέψεις της. Έτρεχε μαζί τους; Προσπαθούσε να τις συγκρατήσει, μα την παρέσερναν σαν greyhound που είδε κάτι γούνινο; Έτρεχε. Μα άφηνε το τοπίο πίσω της σταθερά. Σαν τρένο που μόλις εγκατέλειψε ένα σταθμό κι ακόμα δεν αποφάσισε να επιταχύνει. Ήρθε απρόσμενα. Μα ήρθε σταδιακά; Ή εμφανίστηκε στο ανοιγόκλεισμα των ματιών της; Την κύκλωσε. Λευκή υγρασία. Κόλλησε στο πρόσωπο, στις μύτες των παπουτσιών της. Τρύπωσε κάτω από το γαλάζιο της ζακέτας της και δρόσισε το στήθος της. Ήρθε σαν σύννεφο. Κάλυψε τα χρώματα κι άφησε την μαγεία να αναδειχτεί. Την εναπόθεσε απαλά πάνω του. Ξωτικό σε χώρα που τα δέντρα εκπνέουν σοφία. Ο ήλιος είχε ταξιδέψει σε άλλο ημισφαίριο, μα το χαμόγελο φώτιζε κάθε της βήμα.
Thursday, 8 January 2009
ανοίγοντας δρόμο
*photo found on the web
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Τυχερή που μπόρεσε να κρατήσει το χαμόγελο συνοδοιπόρο.
Καλή και κυρίως Ομορφη Νέα Χρονιά!
Σε ευχαριστώ Juanita μου. Ελπίζω να μην λείπει το χαμόγελο από την συντροφιά σου :)
Post a Comment