Σπιρτόκουτο ο κόσμος μου και η ανάφλεξη σχεδόν πάντα στιγμιαία. Πού να χωρέσουν τόσες σκέψεις, χαμόγελα και προβληματισμοί. Το σκαλώνω ανάλαφρα, σαν ακροπάτημα γάτας, μεταξύ δείχτη και αντίχειρα να το μεταφέρω αέρινα σε πουπουλένια ατμόσφαιρα. Μα το δειχτάκι μέσα μου που απομαγνητοποιήθηκε και ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τον Βορρά και το Νότο προειδοποιεί επίμονα για την εκτόξευση. Μαζεύτηκαν πολλά μαύρα κεφαλάκια, στριμώχτηκαν το ένα πάνω στο άλλο κι οι σχέσεις αναθερμαίνονται. Το χιόνι που με υποδέχτηκε στις 4 τα ξημερώματα. Το ζεστό δώρο που στρίμωξαν στην θυρίδα μου λαμπυρίζουσες πεταλούδες από την Ινδία. The Cure που εγκαταστήθηκαν από το πρωί στο λα μου και κράτησαν όμηρο την περσινή συναυλία. Ο έξω κόσμος, ο εισβολέας, που αποφάσισε να μείνει αεικίνητος πάλι σήμερα.
Αγνοώ την σημαντικότητα της προθεσμίας. Απίστησαν εναντίον μου οι κανόνες όταν τους τήρησα. Θέλω μόνο να εξαλείψω τα χλωρά μου για να εξισορροπήσει κάποτε ο κόσμος μου.
Αυτό (Conversations with History) είναι μια μικρή πράσινη κίνηση.
[Μην περιμένεις να σου δώσω εξηγήσεις. Πρέπει να ψάξεις μόνος/η σου.]
No comments:
Post a Comment