φάντασμα του αύριο

περπατούσε κι ήταν ο αέρας που ανέπνεε μολυβένιος

εισέβαλε από τα ρουθούνια του και μετατρεπόταν σε κρύσταλλο πατικώνοντας τα εγκεφαλικά του κύτταρα

όλοι οι πλανήτες, κυρίως οι άγνωστοι, είχαν κατέβει και φώτιζαν διάσπαρτα

δεν οδηγούσαν ούτε χάνονταν σε ένα μονοπάτι που δεν υπήρχε

η κούρασή του ήταν τόση που ένιωθε βαρίδια κρεμασμένα στους αστραγάλους του

σε κάθε βήμα άφηνε πίσω του μελλοντικά όνειρα

περπατούσε από την πρώτη θύμιση της ύπαρξής του

μα ήταν σίγουρος πως, αν η λήθη ήταν ψευδαίσθηση, οι λεπτομέρειες θα ήταν πιο διάφανες