Όλα ξεκίνησαν μια μέρα μοναξιάς. Η συναυλία δυνάμωνε στο σαλόνι μου. Φίλοι με μεγάλα χαμόγελα. Κι η καρδιά να χαρακώνεται. Φθινόπωρο στα ενδόψυχα. Τα πέπλα ένα-ένα να πέφτουνε κι ο κορμός φανερώνεται. Κινήσεις κοφτές. Δύναμη και θέληση. Μοναδικό εργαλείο, το ψαλίδι. Τα δάχτυλα ξεχωρίζουν την πρώτη τούφα. Την χαϊδεύουν απαλά. Την πλάθουν. Η λεπίδα την διχοτομεί. Το βλέμμα ακολουθεί την πτώση της. Δεν μάτωσε. Λαμπυρίζει από ηδονή. Τα δάχτυλα μπλέκονται πάλι στο δάσος με τα πνεύματα. Το ψαλίδι τελετουργεί. Ξανά και ξανά. Μέχρι να φωτίσει. Μέχρι να αποκοπεί ό,τι καμμένο.
Και το ταξίδι μόλις αρχίζει...
No comments:
Post a Comment