μέσα στην πουπουλένια γαλαζότητά του να κρυφτώ
να αγναντεύω τους αετούς να ξεμακραίνουν
να ρίχνω κλεφτές ματιές στο τρέξιμο του χρόνου από κάτω
μέχρι να γυρίσει το βλέμμα του αλλού
για να προλάβω
Monday, 19 November 2007
ονειρικό μετά πηξίματος διάλειμμα
μέσα στην πουπουλένια γαλαζότητά του να κρυφτώ
να αγναντεύω τους αετούς να ξεμακραίνουν
να ρίχνω κλεφτές ματιές στο τρέξιμο του χρόνου από κάτω
μέχρι να γυρίσει το βλέμμα του αλλού
για να προλάβω
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Το δικό μου μπλε είναι της θάλασσας. Παίρνει θλίψη ή χαμόγελο απ' την ποσότητα αλατιού που εμπεριέχει. Το δικό μου μπλε ζηλεύει το δικό σου μπλε. Όχι για άλλο, αλλά που μπορεί και βλέπει το δικό μου μπλε από ψηλά.... Το δικό μου μπλε έχει κι ωραιοπάθεια.
Υγ. Ευχαριστώ, όμορφο, γλυκό πλάσμα.
πες μου, το αλάτι πάει με τα χαμόγελα? πολύ τα αγαπώ τα αλμυρά φιλιά!
το υστερόγραφο απρόσμενο. έχεις δει σκιουράκι να απορεί? έχω γύρει το κεφάλι μου και το διαβάζω
Έχω δει τον Τσιπ με μια γλύκα να του καίει το στομάχι, μ' ένα χαμόγελο απροσδιόριστης χαράς. Τον έχω ξαναδεί να γέρνει το κεφάλι μπρος σε ομορφιάς σχήματα της θάλασσας. Ν' απορεί, να γοητεύται, να δείχνει όμορφος, περισσότερο από ποτέ, αντλώντας απ' όσα βλέπει.
Μ' αρέσουν τα σκιουράκια που εκφράζονται με γκριμάτσες, που απορούν ερωτεύσιμα.
τώρα για να καταλάβω, με συγκρίνεις με τον Τσιπ; ε, δεν είμαι και τόσο γκαφατζού! μια στάλα λιγότερο ;)
Post a Comment