Δυο τέρατα παλεύανε. Καθένα με τον δικό του ιερό σκοπό. Τα πόδια τους παραπήγματα στο χώμα. Να σείεται η γη σε κάθε τους κίνηση. Μέρες ολόκληρες παλεύανε. Ώσπου έγιναν οι μέρες εβδομάδες. Ύστερα μήνες. Ύστερα χρόνια. Με μια μη ακολουθητική συχνότητα. Δεν έπαψαν στιγμή να αντικρούονται. Ιδρώτας έσταζε από τα κορμιά τους. Τα μάτια τους έκαιγαν από την ένταση της νοερής πάλης. Μα ήταν πάντα δυνατά. Έτοιμα να συνθλίψουν το ένα το άλλο. Δεν ήταν ισάξιοι αντίπαλοι ούτε είχαν τα ίδια όπλα. Κι όμως κάθε επίθεση ήταν μια υπέροχα εκτελεσμένη χορευτική φιγούρα. Με τον καιρό τα σώματά τους έγιναν ένα. Δεν ξεχώριζαν. Μπλέχτηκαν τα χνώτα τους κι οι βρυχηθμοί έκαναν συγχορδία. Ο ένας σκοπός ζούσε μέσα από τον άλλο. Έτσι απόμειναν χωρίς κανένα να μπορεί να νικήσει. Και περίμεναν. Παλεύανε. Και περίμεναν κάποιος άλλος να τους χωρίσει.
Friday, 14 August 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
η πάλη με το μυαλό-εαυτό ίσως είναι και η πιο επίπονη και δύσκολη μάχη. ομως όλα τα τέρατα μπορούν να νικηθούν.
γιατί όλα στο μαυαλό είναι.
αυτό μόνο τα μπλέκει και αυτό τα διαχωρίζει.και το τέρας μπορεί να γίνει άνθος.
Μ'αρέσει η προοπτική να γίνουν ανθός. Θα σου πω όταν έχουμε έκβαση. ;)
Post a Comment