... μα οι βροντές βουβαίνουν.
Αστραπές φωτίζουν εσώστρεφα.
Διατείνων αστέρας που ναυάγησε.
Αστραπές φωτίζουν εσώστρεφα.
Διατείνων αστέρας που ναυάγησε.
Είμαι θάλασσα... Θάλασσα που ταξιδεύει.., σκάει στα βράχια.., γίνεται σύννεφο.., ξαναγεννιέται. Γαλήνια.., φουρτουνιασμένη.., παιχνιδιάρικη... Κάνω βουτιά στα δικά μου νερά.., ενώνομαι με πελάγη.., υποδέχομαι πεισματάρικα ποτάμια.., συνομιλώ με τον ουρανό.., κοιτώ μέσα μου και ονειρεύομαι...
4 comments:
διάττων αστέρας...
κι εμένα κάτι δεν μου πήγαινε καλά ;) αλλά τέτοιες στιγμές είναι το τελευταίο που θα προσέξω...
Ξεκίνησα να διαβάζω το blog σου από περιέργεια αλλά αποδείχτηκε περισσότερο εθιστικό από ότι περίμενα..
..αν όμως, ακόμα και σε τέτοιες στιγμές, δεν προσέχεις τις λέξεις που χρησιμοποιείς δεν μπορείς να μου μεταδώσεις ακριβώς αυτό που σκέφτεσαι ή τουλάχιστον να με βάλεις στο "μίγμα" του μυαλού σου..
φιλικά..
δεκτό το σχόλιο.
πες μου μόνο... από πότε ψάχνεις μασημένη τροφή; εξάλλου, πώς αλλιώς θα νιώσεις την θωλή εικόνα του μυαλού μου;
α, και κάτι ακόμα. το σωστό είναι "από ό,τι περίμενα".
δεν μπόρεσα να αντισταθώ ;)
Post a Comment