Είχα ξεχάσει.
Έγραφα στο τετράδιο του μυαλού μου για γνώριμα πλακόστρωτα. Χαμογελούσα για έναν μουσικό που τραγουδούσε για την θάλασσα μέσα του και για το νυχτολούλουδο που τον ξεπλήρωσε. -Ποτέ δεν έμαθα να δίνω λεφτά.- Ξαφνιαζόμουνα που όλος ο κόσμος μιλούσε ελληνικά. Έτρεχα να προλάβω τρένα και λεωφορεία που κατέφταναν γεμάτα αγκαλιές. Κι ονειρευόμουνα. Γιατί είχα ξεχάσει.
Μα μου το θυμίσανε.
Μια μόνο διαδρομή με το τρόλλεϋ ήταν αρκετή. Μπήκε μέσα με όλη του την αξιοπρέπεια. Όση θα μπορούσε να του έχει απομείνει. Τα μάτια του δεν σου ζητούσαν οίκτο. Χάριζε μικρές στιγμές απόλαυσης. Μα κάθε νότα που ξέφευγε από τις χορδές του με πλήγωνε. Θυμήθηκα όλα όσα με πικραίνουν κάθε μέρα και καμιά φορά ηθελημένα τα ξεχνώ. Πέρασε από μπροστά μου. Δεν άπλωσε χέρι, δεν ζήτησε τίποτα. Και τίποτα του έδωσα. Γιατί δεν έμαθα να δίνω λεφτά.
Κι εκεί μπροστά σε όλους, πίσω από την ανωνυμία των γυαλλιών μου, έκλαψα. Για ένα σύστημα που δεν δουλεύει και κανείς δεν θέλει να διορθώσει. Για την αδιαφορία και τον παρτακισμό. Για την επανάπαυση και την γκρίνια όσο πίνουμε αμέριμνα τα freddo των 5 ευρώ. Για τον ρατσισμό, τον κοινωνικό ρατσισμό, και την ευκολία να κρίνουμε. Για την ανισότητα που κάθε μέρα ενισχύω με τις πράξεις μου. Για τις αρχές και τις θέσεις μου που δεν έμαθα να υπερβαίνω. Γιατί δεν έμαθα να δίνω λεφτά...
Έγραφα στο τετράδιο του μυαλού μου για γνώριμα πλακόστρωτα. Χαμογελούσα για έναν μουσικό που τραγουδούσε για την θάλασσα μέσα του και για το νυχτολούλουδο που τον ξεπλήρωσε. -Ποτέ δεν έμαθα να δίνω λεφτά.- Ξαφνιαζόμουνα που όλος ο κόσμος μιλούσε ελληνικά. Έτρεχα να προλάβω τρένα και λεωφορεία που κατέφταναν γεμάτα αγκαλιές. Κι ονειρευόμουνα. Γιατί είχα ξεχάσει.
Μα μου το θυμίσανε.
Μια μόνο διαδρομή με το τρόλλεϋ ήταν αρκετή. Μπήκε μέσα με όλη του την αξιοπρέπεια. Όση θα μπορούσε να του έχει απομείνει. Τα μάτια του δεν σου ζητούσαν οίκτο. Χάριζε μικρές στιγμές απόλαυσης. Μα κάθε νότα που ξέφευγε από τις χορδές του με πλήγωνε. Θυμήθηκα όλα όσα με πικραίνουν κάθε μέρα και καμιά φορά ηθελημένα τα ξεχνώ. Πέρασε από μπροστά μου. Δεν άπλωσε χέρι, δεν ζήτησε τίποτα. Και τίποτα του έδωσα. Γιατί δεν έμαθα να δίνω λεφτά.
Κι εκεί μπροστά σε όλους, πίσω από την ανωνυμία των γυαλλιών μου, έκλαψα. Για ένα σύστημα που δεν δουλεύει και κανείς δεν θέλει να διορθώσει. Για την αδιαφορία και τον παρτακισμό. Για την επανάπαυση και την γκρίνια όσο πίνουμε αμέριμνα τα freddo των 5 ευρώ. Για τον ρατσισμό, τον κοινωνικό ρατσισμό, και την ευκολία να κρίνουμε. Για την ανισότητα που κάθε μέρα ενισχύω με τις πράξεις μου. Για τις αρχές και τις θέσεις μου που δεν έμαθα να υπερβαίνω. Γιατί δεν έμαθα να δίνω λεφτά...
5 comments:
Το μόνο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να αλλάξουμε τον εαυτό μας.Μόνο αυτό μας μένει.Το σύστημα θα εξακολουθεί να είναι αυτό που ήταν πάντα.Δεν έχω καμιά αυταπάτη πως θα αλλάξει ο κόσμος προς το καλύτερο!
Είμαι δύσπιστη συνήθως σαν κι εσένα. Μα μου είπε μια μέρα ένα αγαπημένο μου πρόσωπο: "Έχε εμπιστοσύνη στον άνθρωπο."
Δεν έχω εμπιστοσύνη στον άνθρωπο, γλυκιά μου. Κι η πίκρα που νιώθεις είναι το τίμημα που πληρώνει όποιος θέλει να παραμένει ανθρώπινος....
Πιστέυω στον άνθρωπο. Είμαι άνθρωπος και πιστεύω στο καλύτερό μας. Στο όμορφό μας. Αλλιώς, γίνομαι ένας απ' αυτούς, πατάω κι εγώ το κουμπάκι και ... Μπουμ. Τινάζω τα πάντα στον αέρα. Όμοιους θέλουν να φτιάξουν. Αλλά εγώ δε θα τους κάνω το χατίρι.......... Κάπου λέει ο Μπίρμαν (αν δεν κάνω λάθος) "έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη. Ή κόκκινη από αίμα ή κόκκινη από αγάπη..." Από αγάπη, καλοί μου. Από αγάπη... Αυτή την παρτίδα θα τους την πάρουμε με ματ.
anima έχε εμπιστοσύνη σε εσένα τότε και σε όσους με την σειρά σου επηρεάζεις. Όσο κι αν φοβάμαι το χειρότερο, δεν μπορώ να μην ελπίζω. Θα ήταν σαν να εγκατέλειπα την μάχη.
Μαζί σου πρόβατο. Ας γεμίσουμε τον κόσμο με χρώματα! Να αδειάσουν οι ψυχές από καταχνιά.
Post a Comment