αναμνήσεις

Θυμάμαι τότε που έγραφα. Τότε που έγραφα για να κατευνάσω τους δαίμονες. Αν και δεν είμαι σίγουρη αν οι δαίμονες ήταν πολλοί ή μονάχα ένας. Αναδρομικά, με τα μάτια του σήμερα, ο δαίμονας πάντα ήμουν εγώ. Αλλά στην πραγματικότητα αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η παρουσία ή η απουσία των δαιμόνων. Θυμάμαι οι επισκέψεις τους τότε ήταν συχνές. Με έβρισκαν παντού. Στο λεωφορείο για το σπίτι, στο αεροπλάνο για να σε συναντήσω, σε ένα εορταστικό και άκρως χλευαστικό απέναντί μου Calpe, σε στιγμές χαρμόσυνες, εκνευριστικές ή απόλυτης θλίψης. Και ξέβραζα σκέψεις σε ό,τι ήταν εύκαιρο. Στο πίσω μέρος του εισιτηρίου, σε ατελείωτα μηνύματα στον εαυτό μου με το παντοδύναμο Nokia, στην εσωτερική πλευρά της τσιγγάνικής μου φούστας, κι ας ήτανε ανδαλουσιανή. Με άρπαζε το κύμα με τα αχόρταγα ρεύματα του Ειρηνικού και με κρατούσε αιχμάλωτη μέχρι να γίνω αφρός. Τι πιο λυτρωτικό;

Τώρα είμαι προετοιμασμένη. Έχω ένα σημειωματάριο πάντα μαζί μου. Έχω και ραντεβού κάθε δυο βδομάδες με ανθρώπους πρόθυμους να ακούσουν τα παραληρήματά μου. Κάνουμε μέχρι και ασκήσεις προθέρμανσης, για να επικαλεστούμε την έμπνευση. Λες και η έμπνευση εμφανίζεται κατά τη δική μας βούληση! Ίσως γι'αυτό. Ίσως γι'αυτό δε με επισκέπτονται πια. Όχι γιατί τους καταπολέμησα ούτε γιατί κατάφερα να συμβιβαστώ με τον εαυτό μου. Απλά γιατί είμαι οργανωμένη. Τους οριοθέτησα και τώρα απαξιούν. Τους αναζητώ μα μου κρύβονται. Τους διαισθάνομαι κάποιες φορές, σα να βλέπω τη σκιά τους σχεδόν. Μα το αποφάσισαν από καιρό νομίζω, δεν είμαι πλέον άξια του χρόνου τους. «Τι θέλεις κοριτσάκι; Μη μας απασχολείς! Δε βλέπεις πως υπάρχουν άνθρωποι διατεθιμένοι να υπακούσουν στις ορέξεις μας; Ασχολήσου με τις ασκήσεις προθέρμανσης εσύ. Εμείς εν τω μεταξύ θα κάνουμε παρέα σε όσους ανασαίνουν τα θέλω μας.»