μικρά & μεγάλα βήματα

Περπάτησε ώρα με την σημαία στερεωμένη στην δεξιά του ωμοπλάτη. Άφησε πίσω του κάθε γνώριμο τοπίο. Μέχρι που έφτασε εκεί που τον πήγαινε ο δρόμος του. Μονάχα εκεί ξεκούρασε επιβλητικά το δεξί του πόδι στο βραχάκι που "τυχαία" ξεπρόβαλε μπροστά του. Για μια στιγμή έμεινε ακίνητος. Ικανή να βροντοφωνάξει την απόφασή του και να σκεπάσει κάθε μουσική. Ύστερα, σήκωσε την σημαία ψηλά για να ανεμίσει πάνω από το κεφάλι του και να την καρφώσει με ορμή βαθιά στο χώμα. Σαν να'τανε μίσος και πίκρα που κουβαλούσε για αιώνες μέσα του. Βάρος που έφερε από προηγούμενες γενιές. Παρέμεινε σιωπηλός. Να επικρατήσει η κυριαρχία του στον άδειο τόπο. Γύρισε το κεφάλι του θριαμβευτικά. Κανείς δεν ήταν εκεί να τον θαυμάσει. Στύλωσε το βλέμμα του περιμετρικά στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ούτε ένας ακροατής της σιωπής του. Μονάχα η γη ανταποκρίθηκε. Άρχισε να ανοίγει και να απλώνεται σαν ιστός αράχνης. Ίδιος με τα ρίγματα που δημιουργούσε σε κάθε του βήμα. Μεγάλωνε σε κάθε σκέψη που δεν έκανε. Κι ηχούσε η ανάσα του σαν καμπάνα περιτριγυρισμένη από λόφους. Δεν άλλαξε στάση. Έμεινε εκεί. Ο μικρός πλανήτης να χαρακώνεται από την απραξία του. Να βουλιάζει το πόδι του κάτω από το βυθιζόμενο βραχάκι. Κι η σημαία να ανεμίζει αμέριμνη. Παρέα με χώματα στεγνά και διψασμένα.