Της Κυδωνίας εφύσηξε αέρας

Γονυπετής
Σε καλυμένο με δρόσο λιβάδι
Στεφανώνομαι άνθη κερασιάς

Οικτηρώ τις άτεκνες σκέψεις
Τον νου που - αλοίμονο -
στα ουράνια δε φτάνει

Ως άλλη Λήδα
Αναζητώ τον Κύκνο
Σαν απλώσει δίχτυα μοναξιάς

Χαμογελώ σε αγέννητες Ελένες
Τίκτω τον φθόνο
Σημαία ο άνανδρος να κάνει

Αρχαίους προγόνους επικαλούμαι
Μύρτα και μέλι το πρόσφορο
Ρακή στο όρος Ίδη

Τοξοβόλοι, λυράρηδες, ριζίτες
Μάχονται πλάι μου
Στης ελπίδας το παιχνίδι