Θαυμάζω όλους τους μεγάλους φιλοσόφους. Ιδίως όσους η καταβολή τους τους επέτρεπε να μην ασκούν κανένα επάγγελμα. Θαυμάζω την αυτοπειθαρχία τους, την μεθοδικότητα και την επιμονή τους. Την επιμονή τους να διαβάζουν, να σκέφτονται, να γράφουν, να φιλοσοφούν. Την αφοσίωσή τους σε αυτό που αγαπούν μέσα στην απόλυτη ελευθερία του χρόνου και των υποχρεώσεων. Θαυμάζω την δύναμή τους να μη χαθούν μέσα σε όλες αυτές τις θεωρίες ή την μαγκιά τους να περάσουν αυτές ως αλήθεια στην σκέψη τόσων ανθρώπων.
Ψάχνω μανιωδώς στις σελίδες του μυαλού μου τα συνώνυμα του θαυμάζω. Μα η ανεύρεση αποδίδει μηδέν αποτελέσματα. Δεν υπάρχει άλλη λέξη που να εκφράζει τον θαυμασμό που νιώθω. Δεν είναι πως τους εκτιμώ, δεν είναι πως με εκπλήσσουν. Μου αφήνει μια αίσθηση μεγαλείου η κυριαρχία τους στις καθημερινές σειρήνες που βασανίζουν όλους εμάς τους απλούς ανθρώπους, τους αδύναμους, τους επιρρεπείς. Είναι η δυσκολία μου να τιθασεύσω τις ανούσιες ορμές κι επιθυμίες μου, η δυσκολία μου να χαλιναγωγήσω τις χωρίς προορισμό σκέψεις μου και να τους επιβληθώ, που με ωθεί να τους τοποθετήσω σε έναν τόσο υψηλό βατήρα.
Αν είχα πάντοτε την απόλυτη ελευθερία, τον χρόνο, την ευκολία, την επιλογή, δεν είμαι σίγουρη πως θα έπραττα το σωστό για εμένα. Δεν είμαι σίγουρη πως χωρίς τα ευτελή καθημερινά δεσμά, τους περιορισμούς, τις δράσεις που φέρουν αντίδραση, θα κυνηγούσα ακατάπαυστα, πεισμωδικά τα όνειρα, τα θέλω, τις ελπίδες που με παρότρυναν τόσα χρόνια να κάνω κάθε βήμα.
5 comments:
Νομίζω πως η απόλυτη ελευθερία, ο χρόνος και η επιλογή δεν έχουν τελικά να κάνουν με το αν αυτό που πράττουμε είναι σωστό για τον εαυτό μας. Είναι θέμα προτεραιότητας, και σεβασμού προς τον εαυτό μας. Το παλεύω χρόνια, και τρώω συνεχώς (με μερικές λαμπρές εξαιρέσεις) τα μούτρα μου...
Άσε με να συμφωνήσω και να διαφωνήσω μαζί σου. Πρώτα έρχεται ο σεβασμός, αλλά καμιά φορά ακόμα κι αν έχουμε σωστά οργανώσει τις προτεραιότητές μας μας λείπουν οι κατάλληλες συνθήκες. Δεν είναι πάντα εφικτό να τις δημιουργήσουμε μόνοι μας χωρίς να θυσιάσουμε ένα κομμάτι μας. (Αποποιούμαι τον τίτλο του Ξανθόπουλου, μια μικρή σκέψη είναι.) Μα δίνω έμφαση σε άλλο σημείο. Στις λίγες στιγμές που έρχονται απρόσμενα στη ζωή μας, μας προσφέρουν απλόχερα την δυνανότητα να ασχοληθούμε με ό,τι κάποτε στερηθήκαμε πιθανότατα και μας ξαφνιάζουν τόσο που μας μουδιάζουν. Για μένα, που μου μένουν ακόμα πολλές μάχες να δώσω με τον εαυτό μου, μου είναι πιο εύκολο συχνά να διεκδικώ όταν χρειάζεται να παλεύω. Με κρατάει σε επαγρύπνιση.
Μη σταματήσεις ποτέ να παλεύεις ;) Θα τον κερδίσουμε αυτόν τον αγώνα!
Συνώνυμα του θαυμάζω.. χμ.. στο πλαίσιο που το αναφέρεις, τι θα έλεγες για τις λέξεις: κύδος, κλέος ή αποδίδω τα εύσημα;
Σίγουρα υπάρχουν καλύτερες προτάσεις, αλλά αυτές μου ήρθαν προς στιγμήν..
Γιατί θα πρέπει πάντα να τιθασσεύουμε τις ορμές και τις επιθυμίες μας; Τί τις κάνει ανούσιες, αφού για μας είναι σημαντικές την συγκεκριμένη στιγμή;
Γιατί να πρέπει όλες οι σκέψεις μας να έχουν από την αρχή ένα συγκεκριμένο προορισμό;
Δεν ξέρω... δεν είμαι σίγουρη ότι θαυμάζω τους μεγάλους φιλοσόφους, δεν το έχω σκεφτεί.
Δεν ξέρω αν η "ουσία" της ζωής βρίσκεται στην δημιουργία μίας σκέψης που θα μείνει στην αιωνιότητα.
Ή καλύτερα... η ουσία της ζωής νομίζω ότι είναι τελικά κάτι πολύ υποκειμενικό.
Για μένα ας πούμε, η ουσία είναι να νοιώθω όμορφα με τον εαυτό μου και με τους γύρω μου, σε ισορροπία με το περιβάλλον μου.
Μάνο με έπιασες αδιάβαστη με το κλέος. Να ίσως μια λέξη που θα μπορούσε να χωρέσει αυτό ακριβώς που ήθελα να πω. Λέω θα μπορούσε γιατί δεν θυμάμαι να την έχω χρησιμοιποιήσει ποτέ σε μια πρόταση κι άρα δεν θα την σκεφτόμουν ποτέ.
... Με έβαλες σε σκέψεις.
Juanita γλυκειά, que todo lo eres menos quejica, καταδικάζω τις ορμές και επιθυμίες που πηγάζουν από τον καταναλωτικό μου εαυτό, που ακολουθούν την ψυχολογία του όχλου. Την ζωή θέλω να την βιώνω περίπου όπως κι εσύ, επιζητώντας την ισορροπία μέσα και γύρω μου. Γι'αυτό μου είναι απαραίτητο να μου θυμώνω όταν ξεχνιέμαι και αποπροσανατολίζομαι.
Post a Comment