Θα μπορούσε άλλη ταινία να με επισκεφτεί τέτοια ώρα..; Να βυθιστεί στις αισθήσεις μου..; Να μου μιλήσει αυτή την μέρα του ήλιου και της βροχής..;
Σε ασπρόμαυρο φόντο ακούγεται συχνά η φωνή της Marianne Faithful. Συντροφεύει μαγευτικές στιγμές. Σε μια ταινία μοναδικής φωτογραφίας. Όπου νομίζεις πως αγγίζεις με τα ακροδάχτυλα τις ψυχές των ηρώων της. Μέσα από ταξίδια, μυστικιστικές επαφές, μικρές φιλοσοφικές περιπλανήσεις. Μέχρι να νιώσεις την λύτρωση της τελευταίας σκηνής.
Πόσο σπάνια είναι το τέλος τόσο απίστευτα όμορφο...
6 comments:
συγκλονιστικό θα έλεγα...
merci!
avec plaisir italianini :)
Είναι από τις ταινίες που μπορεί να μην είναι συγκλονιστικές από μόνες τους, αλλά είναι πολύ καλά φτιαγμένες. Πρόλαβες και την είδες ολόκληρη ή μονάχα το τέλος;
Απίστευτο να πέφτω σε αυτό το ιστολόγιο αφότου έχω περάσει το Σαββατοκύριακο βλέποντας πάνω από δυο φόρες την συγκεκριμένη ταινία!
Αχ, αυτή η Βανέσα Παραντί..
Δεν είναι καθηλωτική η σκηνή στον αχυρώνα Μάνο; Και το τέλος... Πόσες φορές έκανα rewind για να δω ξανά και ξανά αυτήν την αγκαλιά! Με συνέθλιβαν κάθε φορά ανάμεσά τους...
εγώ έκανα rewind εκεί που της αφηγείται την ιστορία για τον δρόμο που έμενε στο νούμερο 22, και για τους ανθρώπους που κοίταγαν και αυτοί τον δρόμο. Και μετά εκείνη πηγαίνει με το γκαρσόνι.. Και στην μέση του λέει: "δεν είναι καλύτερα.. συγγνώμη!", τον παρατάει και φεύγει για βρεί τον πρωταγωνιστεί να ακροβατεί στις ράγες των τραίνων..
Σχεδόν το είχα ξεχάσει αυτό... Μάλλον πρέπει να ξαναδώ την ταινία. Τώρα..; Αύριο..; Μου ασκεί μια μαγεία..!
Post a Comment