Διαβάζω από εδώ και από εκεί ωραία ποστάκια χάριν της πρόσφατης παγκόσμιας ημέρας του περιβάλλοντος. Είδαμε γενικότερα αυτή την εβδομάδα κόσμο να καθαρίζει παραλίες, να ξεσπαθώνει στα κανάλια για την αυτοκαταστροφικότητα της ανθρώπινης φυλής και άλλα τέτοια συγκινητικά και αυθόρμητα. Μα ως γνωστός αντιρρησίας και αντιδραστικός άνθρωπος όλο αυτό μου δημιούργησε έναν εκνευρισμό. Σαν τον Γκρινιάρη λοιπόν, δηλώνω πως μου την δίνουν όλες αυτές οι παγκόσμιες ημέρες που υπάρχουν για να ικανοποιούν τις ενοχικές μας συνειδήσεις και να δίνουν τροφή για συζητήσεις του φαίνεστε σε ρηχούς ανθρώπους. Καλά, πάω πάσο. Υπάρχουν και άτομα που δεν θυμούνται να προβληματιστούν μονάχα τις επίσημες ημερολογιακές ημέρες, όπως οι αξιόλογοι κύριοι που ανέφερα πριν.
Πάντως, επειδή στην "έχω μια απάντηση για όλα" πλευρά μου είναι δύσκολο να αντισταθεί στον πειρασμό, θα πω κι εγώ την ατάκα μου. Εμείς, οι Έλληνες, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Πορτογάλοι, που είμαστε πολύ άνετοι και μεσογειακοί τύποι, λέω να περιμένουμε μέχρι να μας ορίσουν επίσημη ημερομηνία καταστροφής του πλανήτη. Τότε μπορούμε να βρούμε μια γρήγορη λύση, μια δικαιολογία και να την σκαπουλάρουμε ξανά. Εξάλλου, η αναβλητικότητα είναι από τα γνωστά κοινά μας στοιχεία που μας κάνουν τόσο ξεχωριστούς και αξιολάτρευτους. Αυτή τη μάγκικη νοοτροπία δεν πουλάμε και στους τουρίστες για να τους προσελκύουμε;
Προς χαλάρωση της ατμόσφαιρας δύο κομματάκια που μου αρέσουν. Αυτό, γιατί με έκανε να γουστάρω έναν παρεξηγημένο από εμένα καλλιτέχνη. Κι αυτό, λίγο για τους στίχους και πολύ για το video clip που με κολλάει για ανεξήγητο λόγο.
Περιμένω ενημέρωση για το θέμα της εβδομάδας... ;)
No comments:
Post a Comment