Sunday 13 April 2008

Μη με πιστεύετε. Φούσκα είναι. Και θα σκάσει.

Νιώθω ντροπή. Ξεκινώντας από αυτό το ποστ. Ντροπή. Για τις πυροτεχνικές μου ενοχές που σε μια στιγμή εξανεμίζονται. Για τους αγώνες που παρακολουθώ από τηλεπαράθυρα. Για τις φρικαλεότητες που μαθαίνω μέσα από ταινίες, βιβλία, άρθρα που τυχαία έπεσαν στα χέρια μου. Για την άγνοια που μονάχα σπαροδικά καταπολεμώ. Νιώθω ντροπή. Για την ντουλάπα που ξεχειλίζει από ρούχα. Για το διπλό κρεβάτι που απολαμβάνω μόνη μου. Για το βασανιστικό ερώτημα μικροαστικής νοικοκυράς "τι θα μαγειρέψω αύριο;" που με περιμένει στην γωνία. Νιώθω ντροπή. Για τις ασήμαντες φιλονικίες που κατάφεραν να σκεπάσουν -έστω και στιγμιαία- το χαμόγελό μου. Νιώθω ντροπή για τις στιγμές που δεν νιώθω ευγνώμων. Ντροπή. Που κάθε μέρα θέλω πιο πολύ. Ντροπή που δρω με κέντρο τον εαυτό μου. Ντροπή. Για το παρελθόν που κουβαλάω στο αίμα μου. Για το μέλλον που απειροελάχιστα προσπαθώ να αλλάξω. Για έναν μισθό που συνεχώς αυξάνεται ενώ δεν το έχω ανάγκη. Νιώθω ντροπή. Που αντί να ψάχνω την λύση γράφω ένα ακόμα εγωκεντρικό ποστ. Ντροπή. Γιατί ξέρω πως το βράδυ η σκέψη που δεν θα με αφήσει να κοιμηθώ δεν θα έχει σχέση με αυτές τις γραμμές, αλλά με μια αγάπη που όπως όλες μας τελείωσε.

4 comments:

ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙ said...

Ηρέμησε γλυκιά μου. Όσο άσχημη είναι η ευθυνοφοβία, άλλο τόσο είναι και το "φταίω για όλα εγώ".... Γράφεις όμορφα, είσαι ευαίσθητη, είμαι σίγουρος πως δεν είσαι καναπολάγνα στη ζωή σου... γιατί λοιπόν αυτό το ξέσπασμα?....... Περιμένω καιρό τώρα πιο ερωτικά σου κείμενα.....

Σικελια said...

Θα ορκιζόμουν σχεδόν πως μπόρεσα να ακούσω την φωνή σου. Καταπραϋντική, σταθερή, παρούσα. Αντιδιαμετρική από την θύελλά μου. Επιλέγω να μείνω με αυτήν την αίσθηση...

Nyktipolos said...

σημερα βρηκα χρονο να διαβασω περισσοτερο εσενα. αυτο εδω με βαρεσε κατακουτελα.

λιγοι καλοι φιλοι με διαβαζουν εδω:

http://nykti.blogspot.com/

θα σε ηθελα στη συντροφια μας :))

καλημερε. ομορφες του μεσογειου ιουνιου

Unknown said...

Πάλι ταξίδευα και άργησα να σε διαβάσω.

Σε ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση! Πάω να χαθώ στις σελίδες σου...

Ένα ηλιοκαμμένο χαμόγελο ;)