Εις μνήμην

Διαβάζω στίχους του Angel González και ταυτίζομαι. Είναι που μας άφησε αυτό το Σάββατο και τον ξαναθυμήθηκα. Είναι και που δεν μου βγαίνει η ρημάδα η εργασία για την αρχιτεκτονική των Βισιγότθων. Με αγγίζει λίγο πιο πολύ γιατί δεν φοβήθηκε να υψώσει το ανάστημά του, γιατί ανήκει στην ατρόμητη γενιά του '50. Κι όλο επαναστατώ μέσα μου τώρα τελευταία. Τα γκρεμίζω και τα ξαναχτίζω όλα από την αρχή. Μέχρι να βρω το συνολάκι που καλύτερα μου κάθεται.
Παραθέτω τους στίχους λοιπόν. Γιατί δεν θα ησυχάσουν τα δάχτυλά μου αν δεν γράψουν ούτε σήμερα κάτι. Γιατί πρέπει να δικαιολογήσω την απουσία μου. Γιατί τόσες μέρες στριφογυρίζουν λέξεις στο κεφάλι μου που αρνούμαι να εκφράσω. Γιατί επαναστατώ, μα δεν ξέρω πώς να αντισταθώ και να βγω από τον λαβύρινθο που μόνη μου με έβαλα.
Προειδοποιώ: γράφω μόνο τα μέρη που μου αρέσουν. Και η μετάφραση δική σας.


-el otoño se acerca-
se diría que aquí no pasa nada,
pero un silencio súbito ilumina el prodigio:
ha pasado
un ángel
que se llamaba luz, o fuego, o vida,
y lo perdimos para siempre.


-nada es lo mismo-
la lágrima fue dicha
...
no es bueno repetir lo que está dicho
...
nada es lo mismo.
Habrá palabras nuevas para la nueva historia
y es preciso encontrarlas antes de que sea tarde.


-inventario de lugares propicios al amor-
queda quizá el recurso de andar solo,
de vaciar el alma de ternura.


Είναι που μου άφησε μια γεύση γλυκειά,
γεμάτη αγάπη.