Χάθηκα σε μια πόλη γεμάτη με χρυσά ποτάμια. Το φεγγάρι με υποδέχτηκε σαν ζουμερή φέτα πορτοκαλιού. Βυθιζόταν αργά σε ολοκόκκινο Campari. Μέθυσα μόνο με το βλέμμα του. Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινοπωρινός περίπατος και ζεστή αγκαλιά μπροστά σε τζάκι χάιδεψαν το μέσα μου. Έφυγα από το εδώ μου για να βρω πού βρίσκομαι. Αγόρασα λέξεις, προσπαθώντας να ξετρυπώσω την μία. Την γνωρίζω, κρύβεται βαθιά μέσα μου, μα ποτέ δεν μου φανερώθηκε. Έκλεψα μουσικές και σου τις χάρισα. Έτσι ταξίδεψα για χάρη σου. Ανακάλυψα σύμβολα που σιγόκαιγαν στο αίμα μου. Μέσα στον καπνό από φωτοβολίδες με διέκρινα. Είδα την φωτιά μου και την ένιωσα. Οι ερωτήσεις θεριό ανήμερο. Φουσκωμένο ποτάμι που θύμωσε με την άγνοια. Μια άγνοια που από καιρό την έθαψα. Μα το να γνωρίζεις είναι πιο τρομακτικό.
Χάθηκα σε μια πόλη άγνωστη. Και όλα ήταν γνώριμα. Τίποτα δεν άλλαξε. Μονάχα εγώ.
Tuesday, 24 July 2007
φευγιό μου!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
"Αγόρασα λέξεις προσπαθώντας να ξετρυπώσω τη μία..." Όμορφο. Κι ο Κάλβος έδινε χρυσά νομίσματα σ' όσους του πήγαιναν όμορφες λέξεις. Μα μπορούμε να βρούμε τη μία? Ή να το πω καλύτερα: Μπορεί ποτέ να είναι άλλη απ' το όνομά του, το όνομά της?
Υγ. Κι όλα σ' αυτή την πόλη σε είδαν, τους ήσουν γνώριμη. Κι είπαν μεταξύ τους: "Καθόλου δεν άλλαξε. Μονάχα εμείς."
Ο Κάλβος ή ο Σολωμός?
Post a Comment