Thursday 10 November 2005

Με κουρασα...

Blue screen of death. Κατι εχει παθει ο εγκεφαλος μου. Δε λειτουργει. Μαλλον υπερφορτωση. Σεμιναρια, ταξιδια, δουλεια, οι αιτησεις για τα πανεπιστημια, απογοητευσεις (εννοειται ερωτικες), μικρες στιγμες χαρας, νεες γνωριμιες, βαρεμαρα, ελλειψη χρηματων, εκπληκτικες συζητησεις, καθημερινοτητα...
Και στο τελος τι μενει? Ενα κενο. Μια αισθηση κρυου που εισεβαλε βιαια στην ψυχη μου. Δε μπορω να σκεφτω. Δε μπορω να γραψω. Ουτε εδω, ουτε στη μικρη ατζεντα με τις σημειωσεις μου, ουτε στους φιλους μου. Ουτε μια λεξη. Στερεψα.
Το μυαλο μου γεματο ιδεες, προβληματισμους, προσωπα. Ολα ανακατα. Ολα τα σκεφτομαι την ιδια στιγμη. Αλλα καμια στιγμη δεν σκεφτομαι τιποτα. Δε μπορω να συγκεντρωθω. Δε μπορω να αισθανθω.
Θελω να ουρλιαξω. Να φυγει. Να φυγει μακρια. Να φυγει αυτη η στασιμοτητα. Να με ακουσω. Ισως ετσι ξυπνησω, συνελθω. Δεν μου αρεσει η απαθεια. Προτιμω να ποναω, να κλαιω, να απελπιζομαι.
Στοπ!
Μα δεν εχω τιποτα να με χαροποιει? Παλι γκρινιαζω? Μου εγινε συνηθειο η βαρια ομιχλη των προηγουμενων ημερων και δεν θελω να την αποχωριστω? Μηπως τελικα φοβαμαι να ζησω..?
Βαρεθηκα... Κουραστηκα... Δεν θελω πια να ακολουθω τους κανονες των αλλων. Γιατι πρεπει να ζω οπως αυτοι θελουν? Γιατι πρεπει να λογοδοτω για καθε μου σκεψη, πραξη, ιδεολογια? Γιατι πρεπει παντα ενα "πρεπει" να πρεσβευει στη ζωη μας?
Εχω κι εγω τις ευθυνες μου. Δεν το ξεχνω.
Πρεπει να βρω τα ορια. Να κερδισω την ισορροπια.

Ειναι φορες που δεν μου αρεσω καθολου.

Και μετα κολλαω σε φρασεις σαν αυτη και αλλαζω οπτικη γωνια.
Yo no soy un cuerpo que tiene una alma,
soy una alma que tiene una parte visible, llamada cuerpo.
(Εγω δεν ειμαι ενα κορμι που εχει μια ψυχη,
ειμαι μια ψυχη που εχει ενα ορατο κομματι, που ονομαζεται κορμι)
Τιποτα δεν αλλαξε. Συνεχιζω να μη με συμπαθω.
Τουλαχιστον για αποψε...

No comments: