verdades ausentes

Η αλήθεια
γεννιέται όταν την νιώσεις πρώτη φορά
πεθαίνει την στιγμή που θα την εκφράσεις.

όταν οι λέξεις οφείλουν να σιωπούν

 

Ο Antonio Fernández Montoya υπό τις μουσικές του Paco de Lucia στο Royal Festival Hall.

Αλληλεξάρτηση Ή Πώς να κάνετε ένα φιλί ήλιο

Προσωπικό σου πειραματόζωο. Η ζωή μου αλληλένδετη μαζί σου. Εκπληκτική η ταχύτητα με την οποία έφερες αποτελέσματα. Σαν τον σκύλο του Pavlov λοιπόν. Μου τρέχουν τα σάλια σαν δω το χαμόγελό σου. Καμπανάκι μου κάθε όμορφη στιγμή, κάθετι που μου γλυκαίνει την μέρα. Σαν νιώσω αυτή την θέρμη στην καρδιά, ασυναίσθητα αναζητώ τα μούτρα σου και περιμένω να 'βρω το χέρι μου μέσα στο δικό σου.

σκεπτική (α)συμφωνία

Κάθε που με σκέφτεσαι, αναριγούν οι πόροι μου.
Σαν μεταξένιο γυαλόχαρτο να χαϊδεύει την ψυχή μου.
Νεοβάφτιστο δοξάρι στις νότες μου.
Αγουροξυπνημένες αισθήσεις.

Με λόγια με αγκάλιαζες. Με λόγια,
συντροφεύεις την σιωπή σου.

Κάθε που σε σκέφτομαι, στήνει χορό το είδωλό σου.
Μυρίζει ο άνεμος φωτιά, καψιά από αγάπη.
Πυροβολούν τα χρώματα μαύρες φωτογραφίες.
Ανοίγω τις σελίδες σου, θωρώ τα δάχτυλά μου.

Αλάργεψες τα βήματα. Αλάργεψες,
πήγες σε ξένο τόπο.

Μη φύγεις

Μη φύγεις
Όχι προτού γευτώ ξανά τα χείλη σου
Όχι προτού βυθίσω την οργή μου στο κορμί σου

Στ'αλήθεια, σου λέω
Δεν αντέχω να είμαι πλάι σου
Με θυμώνει το χαμόγελό σου

Μα, στο ζητώ
Σαν χάρη κι επιταγή
Προσταγή για ύψιστη τιμωρία

Έλα, απόψε
Και μείνε ως το πρωί
Ώσπου το μίσος καταλαγιάσει

Μη φύγεις
Όχι προτού ματώσει το μέσα σου
Όχι προτού σε πλημμυρίσω σπέρμα

Να έρθεις, εδώ
Για να σε διώξω με το βλέμμα μου
Να σε πονέσω να φύγει ο πόνος

Να έρθεις, ξανά
Σαν δεις πως δεν σ'ανέχομαι
Το δάκρυ σου δεν με αγγίζει

Να έρθεις, και
Να έρθω κι εγώ μέσα σου
Να σου ξεσκίσω ψυχή και σώμα

Μη φύγεις, γιατί
Είναι η ανάγκη μου ανείπωτη
Να βεβηλώσω το κορμί σου

Αγάπη μου
Σαν φύγεις, θα γκρεμιστώ
Σαν έρθεις, θα σε διώξω

"Μην παίζεις με τα χώματα"

- Τι θα γίνεις εσύ, παιδί μου, όταν μεγαλώσεις; Φόνισσα;
- Όχι, μαμά, ξένη.

Με αυτές τις λέξεις εισέβαλε στο κεφάλι μου.

Ξένη...
Αντισταθμίζω... Ξένη... Πολίτης του κόσμου...

Αλήθεια, τι ψάχνουμε, από παιδιά ακόμη, να βρούμε στο χώμα;
Το παρελθόν μας ή το μέλλον μας;
Τους απόντες ή τον χαμένο εαυτό μας;
Ένα παιδί που θα λερωθεί πολύ παίζοντας με το χώμα, κερδίζει την αθωότητά του ως ενήλικας;

Έπαιξα με τα χώματα ως παιδί... Και ως ενήλικας... Σκαρφάλωσα δέντρα... Κυνήγησα πουλιά... Κυνήγησα όνειρα...
Την αθωότητά μου την ονόμασαν αφέλεια... Μου 'παν να υψώσω τείχη στην εμπιστοσύνη μου...
Την πανοπλία μου την καταδικάζουν... Κανείς δεν συμπαθεί όποιον κατεβαίνει έτοιμος για πόλεμο...
Κυλίστηκα στα χώματα... Στο στεγνό γρασίδι του τόπου μου, μπλεγμένο με γαϊδουράγκαθα... Έτρεξα πίσω από πολύχρωμες πεταλούδες, που μου άφησαν ενθύμια σε κούτελο και γόνατα...
Εξερεύνησα τις πατρίδες μου και τον τρόπο που τις κοιτούν τα μάτια μου...
Για να συνεχίσω να ψάχνω την απάντηση σε μια ερώτηση που δεν έχω...

Μόνο για τέτοιες παραστάσεις λυπάμαι που δεν γυρνάω στην Ελλάδα. Μοιάζει φτωχή καμιά φορά η τέχνη αν δεν μιλάει την "γλώσσα" μου.

"Μέσα στ' όνομά σου... κουλουριάζουμαι και ζεσταίνουμαι όταν κρυώνω."

Γ.Ρ.